"Uit Licht Ontstaat Schaduw, en schaduw ontstaat door licht."
359 v.Chr.:
Licintia; Een klein dorpje wat in het dal ligt van Olympus. Dit kleine dorpje wordt al decennia gebruikt, voor het geheim, verborgen & gedeisd houden van de goden. Want geloo...
"Cer... Cer wakker worden..." Kiara schudt aan mijn schouder. Ik kreun in mijn kussen en draai me om. "Nog heel even..." "Maar daar heb je geen tijd voor," zegt ze ongeduldig, "je moet je jurk nog aandoen, en je opmaken, en eten, en vandaag is de bekendmaking!" Bekendmaking... wacht. Ik spring overeind en kom daarbij met mijn hoofd tegen dat van Kiara. Een luide bonk klinkt door de kamer en we giechelen. "Kom, ik wil je opmaken," zegt Kiara. Ik zucht en stap uit mijn bed, en loop naar beneden met Kiara op de hielen.
Aan de ontbijttafel zitten mijn ouders al te eten. "Hoi mam en pap," zeggen Kiara en ik in koor. Ik druk een kus op het voorhoofd van mijn vader en moeder, en ga daarna ook zitten. Kiara doet hetzelfde. "Goedemorgen," zegt ze ondertussen. "En Cerodite," begint mijn vader tussen twee happen door, "ben je van plan veel mensen af te slachten in de arena?" Ik kijk mijn vader verbaasd aan. "Als je gekozen wordt," plakt hij er snel achteraan. "Ik heb eigenlijk geen idee, pap," wauwel ik met volle mond. "We zien wel." Ik werk de laatste happen naar binnen en loop de trap op, maar dan klinkt er geklop op de deur.
"CER, DOE OPEN!" Er wordt hard gebonst op de deur. Ik zucht. "Dat zal Chara zijn," mompel ik. Ik loop weer terug en open de deur. Chara vliegt op me af en ik val bijna om. "Wow," grijns ik. "Doe even rustig." "Sorry." Chara ontploft bijna van enthousiasme. Ik kijk naar haar. Ze heeft een lange, witte jurk aan met zilverkleurig kant op de onderkant, die haar enkels bedekt. Haar blonde haar is opgestoken met een paar losgesprongen krullen die langs haar gezicht hangen. "Kom anders even mee naar mijn kamer, ik wilde toch mijn jurk gaan aandoen." Ik trek haar mee de trap op, terwijl ik ondertussen het teiltje vol water meepak uit de keuken.
Ik leg mijn handen in het teiltje vers putwater, en plens dat in mijn gezicht, terwijl Chara opgewonden om me heen springt. "Kom op, kom op, kom op," roept ze. "Doe je jurk aan, we moeten over twee uur weg!" Ik pak de zorgvuldig opgevouwen jurk van een plank en na een tiental seconden rondkloten helpt Chara me. Ik geef toe, het is een mooie jurk.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
(Cerodites jurk hierboven)
Chara wil per se iets leuks met mijn haar doen, dus uiteindelijk stem ik ermee in dat ze iets niet al te ingewikkelds doet. Als ze klaar is, kijk ik in de weerspiegeling van het water.
Mijn roodbruine haar is met een stoffen haarband naar achteren gehouden, en daarna losjes in een visgraatvlecht gevlochten. Het ziet er prachtig uit. "Geef toe dat je het leuk vindt," fluistert Chara ademloos in mijn oor. "Het is best mooi," grinnik ik pesterig, wat me een por van Chara oplevert.
We kletsen nog even, totdat mijn moeder me komt storen om te zeggen dat we moeten gaan, waarna Chara overeind springt en bijna begint te gillen. Ik glimlach zenuwachtig naar haar. "Kom jij ook mee?" vraag ik zachtjes. Mijn moeder werpt me een geruststellende glimlach toe. "Ja, en Kiara ook." Bij het vooruitzicht dat ik twee gillende hyperactieve meisjes om me heen heb, word ik iets minder blij. Maar ik ben wel blij dat mijn moeder meekomt. Ze is als een rots in de branding voor me.
Een beetje trillerig sta ik op, loop naar beneden en neem alles nog een keer goed in me op, voor het geval dat dit de laatste keer is. Ik loop naar de werkkamer van mijn vader en geef hem een knuffel. Hij slaat het boek over de ideeën van Aristoteles dicht en slaat zijn armen om me heen. "Je komt wel terug hoor, meissie." Ik geniet van de warmte die zijn lichaam uitstraalt, maar dan is het echt tijd om te gaan. "Dag papa." Ik draai me om en hoop dat hij de tranen die in mijn ogen blinken niet ziet. Daarna loop ik weg om me bij mijn moeder, Kiara en Chara te voegen.
Met zijn vieren lopen we enigzins zenuwachtig naar het plein, waar al een flinke menigte staat. De mensen staan gesorteerd: de zestienjarige meisjes staan links vooraan het spreekpodium, en de jongens rechts vooraan. Daarachter staan familie en vrienden, en waarschijnlijk ook veel mensen die gewoon komen kijken. Ik slik en geef mijn moeder en Kiara nog een laatste knuffel, terwijl Chara hetzelfde doet bij haar ouders. Haar vader is ook meegekomen, en broertjes en zusjes heeft ze niet. Daarna lopen we samen naar de vrouwelijke deelnemers.
Na zo'n twintig minuten komt Hermes vanuit het niets opduiken. Hij klimt in zijn goddelijke gedaante op het podium en begint zijn jaarlijkse toespraak. "Dames en heren, mag ik jullie aandacht?" Zijn stem klinkt verveeld, na dezelfde toespraak, die hij al zo'n tweehonderd jaar moet opdreunen. Het geroezemoes verstomt en je kunt ineens een speld horen vallen. "We zijn hier vandaag samengekomen voor de bekendmaking van de deelnemers van Astrom. Ik zal jullie kort nog even uitleggen hoe het werkt. Twaalf jongens en twaalf meisjes van zestien jaar worden willekeurig gekozen om deel te nemen aan Astrom. Het werkt zo: de jongens en de meisjes worden apart in een grote arena in Olympus gezet. Het is de bedoeling dat ze elkaar vermoorden totdat er nog maar één jongen en één meisje over is. Zij zullen met elkaar trouwen en beiden een kleine godheid worden. Laten we de spelers bekendmaken." Er verschijnt een glimlachje op Hermes' gezicht, wat ook snel weer verdwijnt. De menigte wordt zo mogelijk nog stiller. "We beginnen met de jongens." Hermes schraapt zijn keel. "Pistós (Grieks voor loyaal), treed naar voren." Een lange slungelige jongen stapt trillerig het podium op. Hermes wijst naar rechts, met het gebaar dat Pistós daar kan gaan wachten tot iedereen er is. "De volgende; Anar (afgeleid van Anargyros wat arm betekent)" roept Hermes de buitenlucht in. Een knappe jongen in een kapotte broek komt het podium oplopen, hij voegt zich bij Pistós. "Demas, kom maar hoor." zegt Hermes, terwijl hij in zijn handen klapt. "Nee, niet Demas..." fluistert Chara. Ik leg mijn hand op haar schouder. Chara zou waarschijnlijk met Demas gaan trouwen. Demas heeft half lang bruin haar, en groene ogen. Ook hij voegt zich ondertussen bij Pistós en Anar.
"Kyrill komt u maar, en een beetje opschieten, we moeten de meisjes ook nog doen." Spreekt Hermes verveeld. Kyrill loopt snel naar boven. "Ik ga vanaf nu gewoon iedere jongen opnoemen, als je je naam hoort mag je komen. Begrepen?" De jongens knikken angstig naar Hermes. "Lennan ( beminde ) Melos ( zang ) Orion ( zoon van het vuur ) Rheo ( stromend ) Sirius ( sparkelend ) Xylon ( bosbewoner ) Zosimo ( leven ) Fotis ( licht ) en als laatste; Thimo..." roept Hermes. Thimo loopt stoer het podium op, knipoogt even naar het publiek en gaat dan ook bij de jongens staan. Ik stel me nu voor hoe Kiara verdrietig naar voor staart, maar besef me dan; "Wij komen nu..." mompelen Chara en ik tegelijk. Ik pak haar hand vast, en we richten onze blik op Hermes. "En nu de meisjes," Hermes likt zijn lippen. "We doen het hetzelfde als bij de jongens. Als eerste hebben we Alysa ( prinses ), Camilia ( feestelijk ), Dahlia ( bloem ), Eldora ( van de zee ), Filia ( vriendschap ), Kaethe ( puur ), Lena ( aantrekkelijk ), Magen ( puur ), Nika ( overwinning ), Priscilla ( oer oud ), Selena ( maan )." Hermes houdt even stilte. "Nog maar een Cerodite, nog maar een." fluistert Chara terwijl ze mijn hand zowat vastknijpt. "En de laatste; Cerodite..."zegt Hermes Ik laat stijfjes de hand van Chara los, en loop kalm het podium op, ik knik naar Hermes. Ik sluit achteraan in de rij van meisjes naast Selena en aan mijn andere kant Thimo. Ik kijk naar het publiek en zie mij ouders. Ik glimlach even, totdat ik vastgepakt word door een bewaker. Dan besef ik pas echt; Ik ga dood
