Uciekać.

Rozdział 1.

   Kolejny dzien zaczynam tak samo. Przecieram oczy, patrze w sufit i mysle dlaczego akurat nas to spotkalo. Ten jeden dzien, ktory przewrocil moje zycie w koszmar. Wracam myslami do 7 lipca, wracalam wtedy z imprezy od Toma, oczywiscie musiałam sie spoznic na ostatni autobus i wracalam pieszo droga przez las. Ale robiłam tak juz milion razy wiec skad moglam wiedziec ze akurat w ten dzien stanie sie cos takiego? Jedynie co pamietam to czarne auto ktore podjechalo kolo mnie i otwierajace sie drzwi auta. Potem juz tylko ciemnosc. Obudziłam sie w ciemnym pokoju z przywiazanymi rekami do lozka.

-Halo! Jest tu ktos?!-krzyknełam przerazona.-Pomocy! 

Jedynie co czułam w tamtej chwili to strach i rozpraszajaca niewiedza. Co sie dzieje i dlaczego tutaj jestem?

    Z zamyslen wyrwał mnie glos ALice.

-Mamo nie spisz juz?-patrzy na mnie swoimi czarnymi oczami, ma takie same jak on.

-Nie kochanie, wyspana? Zrobic ci sniadanie?- pytam jej.

-Tak mamo! Zrobisz mi moje ulubione platki?

-Zrobimy co sie tylko da.-Mam nadzieje, ze zostalo jeszcze troche tych platkow z ostatnich zakupow jakie mi przyniosl. 

  Robiac sniadanie zastanawiam sie co musze zapisac na liste potrzebnych zakupow ktore on mi zrobi. Tyle czasu nie byłam juz na dworze a co dopiero w sklepie, ze pewnie bym nie wiedziała co gdzie znalezc ani ile kosztuja te rzeczy. Mark zawsze daje mi limit rzeczy ale nigdy nie mowi ile zapacil. Przez te 5 lat pewnie duzo sie zmieniło, niestety nie moge tego stwerdzic jak nie wychodze juz tyle czasu. 

Skoczyłam robic sniadanie i daje je Alice do zjedzenia. Jem razem z nia i mysle nad tym co dzisiaj wymyslic zeby Alice sie nie nudziła. Co może robic 4-latka w jednym malym pokoju ktory nawet nie ma okna? Mysle nad tym patrzac na wanne po drugiej stronie pokoju, ktora bedzie trzeba umyc. Jakim cudem Mark zmiescił cale mieszkanie w jednym pomieszczeniu? Na przeciwko mnie stoi wanna pod sciana a obok niej umywlka razem z ubikacja. Na scianie obok wisza rysunki Alice a pod nimi lozko w ktorym spimy razem z Alice. Zaraz dalej jest jedna duza szafa w ktorej mamy caly dobytekk, ktory dostalismy od niego. Mala komoda stojaca obok sluzy jako stolik dla telewizora ktory ma tylko 5 programow. Mala kuchnia stoi na przeciwko sciany lazienki i zawiera tylko dwie szafki na garnki, talerze i produkty z ktorych robie nam jedzenie. Mamy tez kuchenke i lodowke ktora co chwile sie psuje. A w rogu stoi maly stolik przy ktorym teraz siedze z Alice. Cała podloga jest wylozona granatowym dywanem, przez ktory w zime nie jest nam tak zimno w nogi. Dla mnie to tylko jeden pokoj, w ktorym miesci sie od 5 lat cale moje zycie. A dla Alice to caly swiat, bo nie wie ze istnieje cos poza naszym pokojem. Jest za mala na to zeby zrozumiec, ze zostałam porwana jako nastolatka.