~Part 1~
«Ρεεε φύγε μακριά μου.. μην με πλησιάζεις!..»
«Μα σε αγαπάω γαμώτο. Σε αγαπάω.. Τι δεν μπορείς να καταλάβεις;!»
«Αν με αγαπούσες δεν θα το έκανες αυτό.»
«Δεν θέλω να ακούω μαλακίες και εκνευρίζομαι..»
«Μη, άσε με να φύγω!»
«Όχι ρε, δεν σε αφήνω.. Είσαι δικιά μου, μόνο δικιά μου!»
«Σε βαρέθηκα, εσένα και όλους τους άλλους. Βαρέθηκα τα πάντα όλα. Αυτό είναι, όλα τελειώνουν εδώ…»
«Τι πας να κάνεις;!! ΟΧΙ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ… Δεν θα το έκανες.. δεν μπορείς.»
«Δες με!» και έπεσα από την ταράτσα.
Ολόκληρη η ζωή μου πέρασε μέσα από τα μάτια μου.. Ένα πράγμα δεν ήταν απαραίτητο να δω
από όλες τις αναμνήσεις που είχα συγκεντρώσει τα τελευταία 17 χρόνια. Το ατύχημα εκείνη τη νύχτα, τη νύχτα που έμεινα ορφανή… Μια μέρα τέλος πάντων, μέσα Οκτώβρη ακόμα, πηγαίναμε σε μια περιοχή μακριά από την πόλη για να απολαύσουμε τη φύση. Η μητέρα μου, ο πατριός μου και φυσικά εγώ. Η μητέρα μου οδηγούσε. Πετάχτηκε από τη μεριά του δάσους ένα κουνέλι και από πίσω ένα κυνηγόσκυλο. Βγήκαμε εκτός πορείας και το αμάξι έπεσε στο κενό. Εγώ ήμουν η μοναδική που δεν φορούσε ζώνη και η μοναδική που επέζησε…
Κανένας δεν ξέρει πως και εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ τι έγινε . Κάποιοι λένε πως έγινε θαύμα
και με έσωσε ένας άγγελος. Άλλοι λένε πως είμαι ένα από τα παιδιά του διαβόλου. Το μόνο που ξέρω είναι πως μετά από αυτό το ατύχημα είχα τον εαυτό μου. Μόνο τον εαυτό μου. Ήμουν εγώ και μόνο εγώ. Πως αλλιώς να το πω; Απλά ολομόναχη, και απελπισμένη στην τελική… Ποτέ δεν είναι εύκολο για ένα παιδί 9 χρονών να διαχειριστεί τη ζωή του και δεν πρόκειται να γίνει εύκολο.
Από τα 9 περιπλανιόμουν από πόλη σε πόλη… Μέχρι που ήρθα στην Αθήνα πριν δυο χρόνια,
βρήκα δουλειά και αφού από τότε μένω με τα αφεντικά μου, είμαι καλά. Δηλαδή σχεδόν καλά. Ο γιος τους με έχει κακοποιήσει αρκετές φορές. Απλά δεν αντέχεται αυτή η κατάσταση. Τώρα, ο βιολογικός μου πατέρας δεν ήταν και ο καλύτερος του κόσμου, παρατημένη με είχε εμένα και τη μητέρα μου πριν ακόμα γεννηθώ. Ποιος ξέρει τι απέγινε. Μπορεί να πέθανε και από υπερβολική δόση. Μπορεί να ζει ακόμη σε μια κλινική. Κάθε μέρα νιώθω όλο και χειρότερα, για αυτό έκανα αυτό που έκανα. Θα είναι καλύτερα για όλους αν είμαι νεκρή, ακόμα και για μένα…
