Resimdeki kız Arya Korkmaz . 17 yaşında. Muğla /Fethiye'de yaşıyor.
BU HİKAYE BENİM İLK HİKAYEM OLACAK . YAZMAMDA YARDIMCI OLAN BİR TANECİK ARKADAŞIM AYŞE GÖKÇE 'YE SEVGİLERİMLE... YAZIM YANLIŞLARI VEYA DEVRİK CÜMLELER OLABİLİR. ŞU ANLIK SADECE İLK BÖLÜMÜNÜ YAYINLAYACAĞIM. ŞİMDİDEN OKUYANLARA TEŞEKKÜR EDERİM...:)
...
Issız yolda yürürken ardımda bıraktıklarım içimde cam kırıkları etkisi yaratmış olsa da bunu önemsemeyerek yürüdüğüm yolun sonuna anneme kavuşmak umudu ile gelmiştim. Beni yalnız bıraktığı bu cehennem ,günden güne içine çekerken ölüm ile yaşam arasına sıkışmış kalmıştım. Ne son ne baş. Tam da araftayım hayır hayır arafta değil ben tam da araftım.
Annemin mezar taşına baktım ismi siyah boya ile beyaz taşta hiç güzel durmamıştı . Hem benim annem siyahı sevmezdi ki!. O maviye aşık bir kadındı. Umutları ile kuşatmıştı dört bir yanını. Beni de hayaller içinde büyütmüştü. Küçükken hep babamın aksine beni sevecek biri ile birlikte olacağımı söylerdi. Hayallerim arasında en birincisi buydu. Fakat babamın yaptıkları ile bu hayalim de annem gibi kara toprağa gömülmüş ve hiçliğe yolculuğa çıkmıştı. Beni para karşılığında satacağını öğreneli 1 saat olmuştu. Aslında şaşırdım dersem yalan söylemiş olurdum. Sonuçta onun yüzünden annem yatıyordu kara toprağın altında . Saatime baktım gece karanlığında bir başıma mezarlıkta durmuş anneme veda ediyordum. 30 dakika sonunda aldığım biletim ile Fethiye sınırları içinde değil koca şehir istanbul da olacaktım.
...
Ve sonunda beklediğim süre sınıra ulaşmış, özgürlüğüme sadece adımlar kalmıştı. Sonunda otobüs terminaline ulaşmış otobüse binmiştim. Aslında İstanbul'a gitmeyi çocukluğumdan beri hayal ederdim. Düşlerim gerçeğe dönüşüyordu fakat ben hiç de heyecanlı değildim. Çünkü benim düşlerimde para karşılığı satılmak hele de babam tarafından satılmak yoktu. Keşke gerçek , hayallerim kadar berrak olsaydı. Belki de İstanbul'da beni yepyeni tertemiz bir hayat bekliyordu ama ben bundan habersizce kendime kızıyordum. Oysa bu olanlar benim suçum değildi ki. Ailemizi seçemiyorduk sonuçta.
...
Saat 07.30 sularıydı. Gözlerimi açtım ve hala otobüsteydim. Camdan dışarıya baktım. Sadece televizyonda görebildiğim muazzam istanbul manzaralarına canlı canlı şahit oluyordum. Valizimi aldım ve bu kocaman, kalabalık şehirde öncelikle kendime bir iş ve kalacak bir yer bulmak zorundaydım. Nereye gittiğimi bilmeden ilerliyordum yavaş yavaş. Karşıya geçmek için yeşil ışığın yanmasını bekledim. Sonunda yeşil ışık yandı ve karşıya geçmek için harekete geçtim. Tam da yolun ortasındayken birden bir korna sesi duydum gerisi sadece karanlıktan ibaretti.
