Gün geçtikçe daha çok beziyordum hayattan. Duygularımı kimseye açıklıyamıyordum. Saçma buluyorlardı. Her kelimesini sorguluyorlardı. Duygularımı, hislerimi, tüm her şeyi içime atıyordum. Hepsi birikiyordu içimde.
Çığlık atmak istiyorum ama atamıyorum ağzımdaki dikişten.
Dudaklarımın kenarları acıyor artık. Sanki birden "CART!" diye yırtılacakmış gibi. Ağzımı da açamıyorum ki.
Bugün diğer günlerden farklı geçmişti biraz olsun. Gülüp eğlenmiştim. Tuhaftı. Gülmek güzel hissettiriyordu bana.
Moralim bozulduğunda kendime sürekli "Sadece gül." derim. Çünkü hoşuma giderdi, sevinirdim.
Ağlarken de gülerim hep mutlu sansınlar diye. Sahte gülücüklerimi hiç aksatmadım ben.
Hakaret ettiler ben yinede güldüm.
Kelimelerim, bir sayfayı dolduruyordu. Yazıyordum, ama boş yazıyordum. Saçma, yazıyordum.
Yazı gerçekten hoşuma giden bir şeydi duygularımı ya yazarak ya da çizerek anlatırdım ve bunu çok severdim.
Rahatlardım doğrusu.
Ama o beni izlerken... Rahat edemiyordum.
"O seni, beni HERKESİ izliyor."
