Bir sevdadır araba sürmek.

Bölüm 2

Evimin önüne kadar gelmedik tabi ki. Sokağın başında durdurdum. Yağmur başlamıştı ama hızlı hızlı gidersem çok fazla ıslanmazdım. Hesaplarımı yaparken teşekkür ediyordum ve bana bir teklifinin olduğunu söyledi. "Nedir" dedikten sonra bana daha dikkatli baktı. "Genç adam özel bir göreve başlamanı istiyorum bu arabaya gözün gibi bakıp sürekli sürmen gerekiyor." Bi an ağzım kulaklarıma varmıştı. Ehliyet alalı bir sene olmuştu. Sadece iki kere babam arabayı vermiş ve arkadaşlarımla dışarı çıkmıştım. Peki neden ben. Böyle bir insana kim arabasını emanet eder ki. Herşey mantıksız gelmeye başladı ve kandırılacağımı düşünmeye başlamıştım. Kamera aramaya başlamıştım gözlerimle. Ama görünürde bir şey görememiştim. Cevabımı vermiştim "Evet yapabilirim ama neden yapmamı istiyorsunuz" dedim. "Bu özel bir araç ve bunu herkes kullanamaz sadece sizin kullanabileceğinize inanıyorum" dedikten sonra kendime güvenim gelmişti. Her ne olursa olsun kabul edebilecek kadar düşüncesiz davranıyordum. "Tamam kabul ediyorum" dedim. Ama bazı şartlar olacağını biliyordum ama onlar neydi? Çok geçmeden sordum. "Bir şart yok belirli zamanlarda sizi arayıp bilgilendiririm istediklerimi yaparsanız bir süre sonra bu güzel araba tamamen sizin olur" bu sözleri duyunca tabi ki aklımı kaybettim tedavi görmeyi düşünürken arabam olucaktı hemde benim. Ve o adam arabadan indi ve inerken "arabanı sürmeyecek misin delikanlı" dedi ben arabadan inerken bir anda kayboldu. Telefonuma bir mesaj gelmişti. "Benden haber bekle" yazıyordu. Tahmin etmek zor olmamıştı ama garip hissediyorumdum. Hemen arkadaşımı arayıp dışarı bakmasını hatta gelmesini istemiştim. Kendimi çok havalı hissediyordum buda benim özgüvenimi yükseltiyordu.