Sahil bu saatlerde çok dolu sayılmaz acaba annem izin verir mi?
Kendi kendime düşünmekten izin alma kısmı olmayacak gibime gelmeye başladı ve merdivenlerden aşağı inip annemin yanına indim.
Koltuğa annemin hemen yanına oturdum.
"Anne. Sahile ineyim diyorum?"
Annem anlık bir tereddütle yüzüme baktı.
"Ceren'le gitmeme ne dersin?"
Bu sefer yüzünde rahatlama vardı. Gülümseyerek "Olabilir." Dedi.
Verdiği karardan vazgeçmeden harekete geçtim ve ceketimi aldım. Evden çıkıp Ceren'i arayacaktım ki aniden karşımda belirdi
"Hey bende tam seni arayacaktım." Dedim.
Ceren hafif, zoraki bir tebessümle "yaa öyle mi." Dedi. Merakla yüzünü inceledim. "Ne oldu bir sorun mu var?" Dedim.
"Çok büyük bir şey değil," dedi gözlerini kaçırarak. "Sadece..."
Lafını yarıda kesmişti iyice meraklanarak "Ne oldu söyleyecek misin?" Dedim. Konuyu değiştircesine; "Beni neden arayacaktın?" Diye sordu.
"Sahile inelim diyecektim annem bu aralar fazla üstüme düşüyor." Dedim.
"Ah tabi, orda konuşmaya devam ederiz." Dedi
Beraber yürümeye başladık. Ceren'im konuşmasını sabırla bekledim ve en sonunda dilinin bağı çözüldü.
"Nasıl söylesem bilmiyorum,ben.."
"Nasıl söyleyeceğini bilmiyorsan öncelikle kim veya neyle ilgili olduğunu söyle ki bende ona göre hazırlayayım kendimi" dedim.
Derin nefes aldı ve durdu "Konu Ege."
Ege diyince nasıl tepki vereceğimi şaşırdım, ne diyebilirdim ki ne söyleyebilirdim. "Ee ne olmuş Ege'ye?"
"Bir kaç gündür ortada olmadığını söylediler, annesi Nejla abla annemle konuşurken duydum, Ege'yi arıyorlar."
Yine ne diyeceğimi bilemedim. Duygularımı açıkça sergilemek bana göre bişey değil. Bu Deniz Duman'a göre değil.
Hiçbir şey diyemedim sadece baktım. Ceren dayanamadı ve yine durdu.
"Deniz yeter! İçin içini yerken sessiz durmana bişey söylememene dur diyemiyorum yapma!" Ceren bu sefer çok sert çıkışmıştı. Susmayı bu sefer istemedim, haklıydı. Cerene baktım dudaklarımdan dökülenleri durdurmadan " Ege'yi bulalım." Dedim. Hiç tereddüt etmeden...
