Marry me (on hold)

hospital?

Just marry me! Sigaw ko sa kanya. Aaminin ko ginusto ko to nabigla ako nong una ng sabihin ng mga magulang ko na siya ang taong pakakasalan ko. Ni hindi na ako nag-isip, isang mabilis na OO na ang pinakawalan ko. Ano pa ang silbi ng magandang oppurtunidad na ito di ba kung tatanggihan ko lang rin.

Tinignan niya ko ng sobrang galit.

Is this your plan? Is this what you want?! Bulyaw niya. Nakakatakot siyang magalit. Pero maya-mayay bumuntong hininga siya at pilit na kinakalma ang sarili.

Ok we need to settle this, Barbie. You know that I can’t marry you right? So I’m asking if you can cancel the engagement for both of us. Cause I will never ever love you, deretsahang niyang sabi. Ngumiti ako ng pilit.

You’re just saying that! Why don’t you give a chance?!

Chance you say? What do you know about that word? CHANCE!!! You don’t know anything!

Ouch! As if you know me very well! Why don’t you marry me. Tapos ang problema. Tinignan niya ko ng sobrang pagkamuhi sa kanyang mga mata.

Fine! if this what you want. I marry you, pero ito ang itatak mo sa kukote mo woman. Once were married, I’ll make sure that your life will be miserable as mine.

 end flashback

09463383xxx calling…..end

15 messages

17 missed call

Napabalikwas ako ng bangon. A dream again. A nightmare again. Paulit-ulit na lang na yon ang napapanaginipan ko.

Napakonot ang noo ko ng tignan ko ang cellphone ko. bat ang daming message at miss called? Ano na naman ba ang nangyari.

Binasa ko ang mga ito pero isa lang ang tumatak sa isipan ko

Mrs. Villareal your husband is in the hospital. Black nasaren to be exact due to over fatigue in work so he collapse. Please. Come. ASAP!

Ilang araw na rin ang nakakalipas mula ng mailabas siya sa hospital. Sa una ayaw niyang magtagal sa hospital dahil ang sabi niya mas lalo daw siyang magkakasakit. At nalaman ko pa sa secretary nito na hindi siya sumakay sa ambulancia at ang secretary niya mismo ang naghatid sa kanya sa hospital. At mabuti naman kasi lalaki ang secretary nito kaya kayang kaya niya itong alalayan. Hinding-hindi ko malilimotan kong ano ang itsura niya nong nadatnan ko siya sa hospital.

Black nasaren hospital

Halos paliparin ko na ang sasakyan ko para lang makapunta ako ng hospital. Sinabihan ko na kasi ang lalaking yon na hindi siya dapat magpagod at magpuyat para hindi siya magkasakit at ito na nga ang kinatatakot ko. Nagkasakit na siya. Ang mas malala ba kasi eh, napakatigas ng ulo nito ayaw niyang napagsasabihan aishhh… Ilang minuto rin ay nakarating na rin ako sa wakas sa naturang hospital.

Tinanong ko agad sa receptist kung asan siya.

Mr. Dylan Villareal please.

His on room 123 maam.

Thank you.

sumakay agad ako ng elevator. pasalamat ko at walang masyadong tao sa araw na yon.

 (Ting) pagkalabas ko ng elevator ay hinahap ko ang naturang silid kong nasaan man siya. 120……121……..122……..123! eto na yon. Nang binuksan ko ang pinto mga malalakas na boses ang narinig ko. At parang natataranta sila.

Sir please magpahinga kayo sabi ng nurse 1

At ang iba pang nurse ay inaawat siya sa pagtanggal ng IV at pinipigilang tumayo sa kama.