I Hate That I Love You

hoofdstuk 11

Wat vooraf ging:

Langzaam doet hij zijn ogen open. Het valt me nu pas op hoe fel ze zijn. Lichtblauw met en donkere rand eromheen. Maar voor de verandering zijn zijn ogen niet gevuld met zelfvertrouwen. Ze gevult met verdriet en... medelijden?

'Ja.' antwoord hij dan.

'Wil je erover praten?' weet ik nog net uit te brengen. Gosh.. WAT BEN IK AAN HET DOEN?!

Ik wil wegrennen, maar om een of andere manier moet ik in Sams ogen blijven kijken.

Wat gebeurt er met me?!

Dan laat Sam zijn ogen op mijn lippen vallen.

'Hell no!!' denk ik. '' hij gaat toch niet doen wat ik denk dat hij gaat doen?''

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Langzaam buigt hij zich verder naar voor, terwijl zijn ogen nogsteeds op mijn lippen blijven. Met alle macht probeer ik mijn spieren te laten werken, maar ik kan niks bewegen.  

Als ik zijn adem op mijn lippen voel, verstijf ik.

''Dit was het dan.'' schiet door mijn hoofd. ''Mijn hele leven naar de knoppen. Mijn eerste kus gekregen van Sam Dylan Cooper, het leven haat mij echt. Hierna zal ik nooit meer een vriendje krijgen, de universiteit wijst me af en mijn vriendinnen laten me in de steek. Niemand zal nog van me houden. Ik zal de rest van mijn leven in mijn eentje wegrotten.''

Maar waarom voelt het dan alsof mijn leven ieder moment kan gaan beginnen?

Dan kijkt hij me recht in de ogen en ik adem scherp in. Ze kijken zo verdrietig. 

Uit het niets spring ik op. Snel leg ik de gitaar terug in de standaard, pak mijn tas en loop naar de deur.  

Halverwege draai ik me om om naar Sam te kijken, maar hij kijkt niet terug. Hij zit nog in precies dezelfde houding en staart verdrietig voor zich uit.  Snel draai ik weer terug en ren het lokaal uit.

''What the hell was that?!'' Ik stop mijn oortjes weer terug in mijn oren en zet het geluid op zijn allerhardst. Ik ga op de vensterbank voor het lokaal zitten en sluit mijn ogen .

Meteen zie ik Sams verdrietige ogen weer. Ik schiet overeind en schud mijn hoofd.  Ik ga weer naar achter zitten en sluit mijn ogen weer, maar Sams gezicht blijft tevoorschijn komen. 

Ik besluit een rondje door de school te gaan lopen en begin nerveus te giechelen door mijn eigen paranoia.

Ik ga met mijn hoofd zachtjes mee op de maat, terwijl ik met mijn ene hand begin te knippen en met de andere op mijn heup sla.  Ongemerkt ga ik neuriën en heb het niet door als iemand mij roept.

Opeens springt iemand achter op mijn rug. Ik slaak een gil en draai me om.  

Boos kijk ik Britt aan voordat ik me terug omdraai en verder loop. Meteen wordt mijn oortje uit mijn oor getrokken.

'Moet jij niet ergens zijn?!' roept Britt boos in mijn oor.

'Nou, ehm, ik-' stotter ik met de gedachte aan Sams adem op mijn lippen.

Dan begint Britt te lachen. Beetje raar kijk haar aan en ze zegt : 'Je hoeft nog niet zo zenuwachtig te doen, hoor! Tenzij je wat heb uitgespookt.' Ze haalt betekenisvol haar wenkbrauwen op.  

Ik weet een glimlach te forceren en schud mijn hoofd. Voor ze nog meer onzin kan uitkramen draai ik me om en loop verder naar het lokaal.  

'Ik moet gaan. Tot morgen ofzo!'