Juan en Tinne de nu nog compleet vreemden van elkaar zitten in de eind periode van het laatste jaar van de acteurscollege te luisteren naar wat hun directeur mee heeft te delen: "De reden waarom ik jullie hier bij een heb geroepen terwijl jullie zij...
Juan's pov We wandelen samen door de bossen om in Palma de Mallorca eten te halen. Dat is maar zo'n 2 kilometer dus dat is makkelijk te doen. Als we dan ook na 15 minuten te hebben gelopen een winkel hebben berijkt, pakken we alles wat we nodig hebben en nemen nog wat lekker voor bij de TV. Ik reken alles af aangezien Tinne geen Spaans kon. "Zullen we hier nog even wandelen of wil je weer terug?" Vraag ik. "Zullen we dit terug brengen en morgen gaan wandelen?" Vraagt ze. "Is goed, ik laat de keuzes over aan de madame" Zeg ik met extra lieve stem. "Charmeur" zegt ze lachen en geeft me een speels duwtje. Zo blijven we elkaar een beetje plagen tot we weer terug zijn bij het huisje. "Hey, hier staat een kaartje" zegt Tinne plotseling van uit de slaapkamer. Ik loop het hoekje om "Lees is voor" ~Beste Juan en Tinne, Deze weken krijgen jullie natuurlijk de tijd om rust te nemen en niet met je hoofd bij school te zitten. Bij dit zit ook een opdracht, jullie mogen maar 2 keer per week naar een stad en gewoon beide een eigenweg te gaan. De andere 6 dagen wordt er van jullie verwacht dat jullie met elkaar alles weten te redden en elkaars zeiden dus niet te verlaten . Hierdoor wordt er toch nog geleerd: Dat hoe erge ruzie je met je tegenspeler ook kunthebben je niet altijd gewoon weg kan lopen maar hier samen uit moet komen.
Vriendelijke groet Mr. Dekker.~
"Oke dus ik zit 2 maanden met jou opgeschept" zeg ik gespeeld dramatisch. Ik krijg een speelse duw, doordat ik die niet verwachte viel ik richting het bed. In het wild grijp ik iets vast wat even later, Tinne bleek te zijn. Die lachend naast me op het bed viel "Sorry" zeg ik blozend. "Ik wist niet da gij zo slap zyt" zegt ze plagerig, "Zeg" ik prik haar in der zij. Lachend gaat ze recht op zitten.
Tinne's pov "Euhmm.. Juan, ik wil wel even zeggen dat als ik je soms wat buiten sluit of dingen niet wil zeggen of laten zien. Dat komt dan niet door jou. Ik ben gewoon heel onzeker van me zelf en heb nog al een complex met mijn lichaam." Zeg ik verlegen en ik voel me al een beetje emotioneel worden als ik aan vroeger terug dacht. Waarom vertel ik dit eigenlijk zo snel aan hem?! Ik werdt veel gepest door dat ik zo klein was en nog niet echt een vrouwelijk lichaam had op mijn 16de. Plots komt Juan omhoog en slaat toestemming vragend een arm om me heen. Dan pas merk ik het straaltje water dat uit mijn oog rolde. Ik nestel me tegen Juan aan. Hiermee had hij genoeg bevestiging en sloeg zijn armen om me heen. Ik ken hem pas een dag, maar dit voelt vertrouwt. "Je bent prachtig en dat moet je goed onthouden" Hoor ik hem in mijn haar verluisteren.
We hebben zo juist pizza gegeten en zijn nu rustig naar een film aan het kijken. "Zullen we nog even zwemmen.. als je dat wilt natuurlijk.. Aangezien, je weet wel" vroeg Juan verlegen. "Euhmm, ja is goed" "Kleed jij je om in de badkamer?" Vraag hij, ik knik om vervolgens eerst mijn bikini uit de slaapkamer te halen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
^^^Tinne's bikini^^^ +Juan's hand🤗😜❤️ Omgekleed kijk ik walgend in de spiegel. Ik ben nog onzeker, maar dat is niet de enigste reden waarom ik mijn lichaam niet graag show, zelf niet aan mezelf eigenlijk. Dat herinnert mij te veel aan.. Toen .. Ooit gaat hij het wel te weten komen. Maar niet nu, niet vandaag. Ik hoor een zachte klop op de deur "Ben je zeker dat je wilt zwemmen, ik bedoel, het Hoeft Niet" Zegt Juan. Ik open de deur "Ik ben zeker" zeg ik. Hij laat zijn ogen kort over mijn lichaam rollen voordat hij er even geen aandacht meer aanbesteed. "Je bent prachtig" zegt hij. Ik giechel zacht en pak dan 2 handdoeken. We lopen over het zachte zand richting het heldere meertje. Het is rond 10 uur s'avonds en het is al een beetje aan het schemeren. Ik leg onze handdoeken in het zand voordat ik met mijn voeten het lauwe water verken. Al snel voel ik een zachte duw, die hard genoeg aan kwam om mij in het water te laten belanden. Ik laat een korte gil, maar al snel sluit ik mijn mond voordat ik een slok water naar binnen krijg. "Juan" schreeuw ik als ik weer boven water ben. Ik hoor hem lachen. Ik spring op zijn rug, wat hij overduidelijk niet had verwacht. Maar, In plaats van om vallen(Wat ik had gehoopt dat hij zou doen) bleef hij recht opstaan. Hij pakt me vast onder mijn knieën en rent als een gek naar het diepen toe. Ik gier het uit. "Nog steeds erg om 2 maanden met mij opgeschept te zitten?" Vraag ik. "Het wordt al minder" probeert hij normaal te zeggen. Jep, dat mislukte en het eindigde weer met een lachbui.
