Hayatin yanlışlarıyla doğrularıyla girdiğimiz bu yola
Ben yaşamım boyunca daha çok yanlışlara yöneldim.
Yanlış insanlara,
Yanlış karakterlere,
Yanlış hayatlara ,
Ve pişman olduğum binlerce duygu birikip boğazıma düğümlendiğinde
Bir ip asıp kendimi oradan sallandırmak istedim ...
Hersey istemeklede olmuyordu işte cesaret denen illetin zerresi bende yoktu .
Daha doğrusu hiçbir şeye cesaretim yoktu
Toplumda düşüncelerimi belirtmek , sokakta kahkaha atmak , yazdığım kitabı gururla taşıyamıyordum bile
Hersey bu kadardi .cesaretsizlik , sessizlik , psikolojik sorunlar . Ailevi sorunlar bir genç kızın sonu olabiliyordu
Elimde tuttuğum fırçanın darbelerini o kadar güçsüz atıyordum ki kağıda . Kırgınlıklarımı bütün kızgınlıklarımı kağıda dökerken bile zayiftim.
Masanın önünde oturan resim hocası gözlüklerinin altından bana bakarken telaşla fırçayı yerine bıraktım ellerimi ovuşturup hocaya gulumsedigimde başını sallayarak sandalyeye yaslandı . Sınıftaki
2-3 kişi bana doğru dönerken saçlarımı önüme alıp yüzümü gizlediğimde irdelemeden onleeine donduler . Annemin beni zorla gönderdiği resim kursuna 2-3 hafta gidiyim annemin laflarından kurtuliyim diye gelmiş olsamda simdiden zorlanıyordum .
Toplum icine cikmak bu kadar mı zordu ?
Zordu iste nefesim sıklaşırken insanların bana bakmasını farklı yönlere çekip onu beynimde binlerce kez kurguluyordum . Yanımdan seslice gulup gecenlerin arkalarindan bakıp " acaba neye güldüler " diye düşünmekten kafayı yiyecek duruma geliyorum .
Anlamiycaksıniz biliyorum saçma gelicek ...
Resim hocası ellerini birbirine vurup kuvvetli bir ses çıkardığında
" bugünlük bu kadar yeter dağılabilirsiniz arkadaşlar "
Dediğinde resim çantamı elime alıp T cetvelide içine sıkıştırdığımda fırçaları toplayarak dağınık bir sekilde cantanin icine koydum . Cantanin kapzasindan tutup,sağ omuzuma yan sekilde astığımda askılıktan kapşonlumu alarak sınıftan dışarıya çıktım. Merdivenleri tek tek inerken bakışlarımı yere indirdigimde ayakkabı bağçıklarımın çözülmüş olduğunu gördüm merdivenleri inip insanlara çarpmamak için koridorun köşesine gidip eğildiğimde sağ ayağımdaki ayakkabının bağcıklarını iyice çekiştirip sıkıca bir düğüm attığımda sırtıma inen kuvvetli bir darbeyle öne savrulduğumda yuz üstü düşmemek için ellerimi yere koydum . Omzumdaki cantada bileğime doğru indiğinde arkamdaki naif sesi duydum
" kusura bakmayın lütfen "
Bana yardım etmek icin öne doğru eğilen çocuğa önemsiz anlamında elimi sağa sola salladiğimda çantayı tekrardan omzuma koyup doğruldum. Acıyan ellerimi ovuşturduğumda çocuğa hiç bakmadan tekrardan merdivenlere yöneldim .
İstikamet evdi
...
Kapının zilini çalıp pervaza yaslandığımda elimi zilden cekmeyip 2-3 kere daha çaldım . Annem elindeki havluyla ıslak ellerini kurulayarak kapıyı açtığında ayakkabılarımı topuklarına basarak çıkardığımda yere eğilerek ayakkabılarımı elime alip içeriye koydum . Annem parıldayan gozlerle bana bakrken,Kapiyi kapattim
" nasıl geçti "
Diye sorunca odama gitmekten vazgeçip kolumdaki çantayı yere bırakıp duvara yaslandim.
" iyi "
" sadece iyi mi başka birşey yokmu ? "
Annem kaşlarını yukarıya kaldırıp bana bakarken " of " layarak tekrardan yeni sorularını sormaya başladı.
" Resim hocaniz nasildi "
" gayet iyi "
" kursa giden baya çok kisi varmış bildigim kadariyla "
" sadece 30 kişi anne "
" arkadaslarin nasil "
" iyi "
" ne kadar iyi mesela "
Dediğinde otomotiğe bağlamış taramali tüfek gibi sorularını sıralarken cevap vermekte güçlük çekiyordum
" anne odama gidebilir miyim artik "
Annem mutfağa girip tencerenin kapağını açtığında mutfak kapısında neler yaptigina bakiyordum .
" niye böylesin bilmiyorum Biray , artık seni anlayamıyorum bile bir sıkıntın varsa gel benimle paylaş diyorum . Kara kutu gibisin hiçbirşey konuşmuyorsun hiçbirşey söylemiyorsun bazen sana yetersiz geldiğimi bile düşünüyorum . Baban öldüğünde beri dahada içine kapandın artık iyi olmanı istiyorum Biray "
Annemin yanina gidip kollarimi iki yana açıp anneme sokularak sarıldığımda sırtını sıvazlarken
" Merak etme iyiyim ben "
diye mırıldandım . Annemden ayrılıp ellerini tutup gülümseyerek yüzüne baktığımda 2 yanağından öpüp mutfaktan çıktım .
Odama girip bilgiseyarin basina gectigimde wattpad hesabıma girip ilk mesajları yokladığımda , konuştuğum bir kaç kişiye cevap verdim . Taslak taki düzenlediğim ,yeni bölümü bir kac not iliştirip yayınladığımda . Wattpad hesabımdan, çıkıp bildirim kısmına baktığımda tumblr 'dan bir mesaj geldiğini görünce tumblr hesabıma girip konuşmalar bölümüne girdiğimde, mesaj kutuma ilk defa gelen mesajı okudum .
" bu sessizlik bizi fazla yordu "
