[SF] KOOKMIN

Rain (4/4)

เสียงทุ้มของรุ่นน้องยังคงดังก้องภายในหัวของปาร์คจีมิน ทำไมจองกุกถึงไม่เคยรู้อะไรเลย... เขามานั่งทบทวนตัวเองบ้างเหมือนกันว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาสามปี เขาไม่เคยแสดงออกเลยหรือ...ว่าเขาชอบ

ไม่สิ

รักรุ่นน้องคนนี้มากแค่ไหน เพราะขนาดพี่จินยังมองออก ทำไมจองกุกถึงไม่ฉุกคิดถึงอากัปกิริยาของเขาบ้าง

"เฮ้อ"

ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆกับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ใบเก่งเพื่อหอบสังขารไปเรียนหลังจากหยุดมาสองวันเต็มๆ ต่อให้รู้สึกว่าร่างกายยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ เขาก็จำต้องไป ไม่งั้นคงหมดสิทธิ์สอบแน่

"หวังว่าคงไม่ลืมอะไรนะ"

จีมินเดินออกมาจากห้องพลางปิดระตูล็อคกลอนอย่างแน่นหนา แต่ในขณะที่กำลังใส่กลอนกุญแจห้องอยู่นั้น...ร่างบางไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครบางคนกำลังเดินมาซ้อนข้างหลัง

"พี่จีมิน อรุณสวัสดิ์ครับ"

เสียงกระซิบเบาๆพอให้ขนลุกซู่ดังขึ้นข้างหูคนตัวเล็กจนสะดุ้งโหยง

"จะ.. จองกุก! เล่นอะไรวะ พี่ตกใจนะเว้ย!!"

จีมินโวยวายทำเอาคนตัวโตหัวเราะร่วนก่อนจะยกแขนแกร่งขึ้นกอดคอรุ่นพี่ตัวเล็กไว้ จองกุกจะรู้ไหมว่าการกระทำแบบนี้มันช่างอันตรายต่อใจของปาร์คจีมินเหลือเกิน...

"ผมมารับพี่ไปเรียน" สิ้นเสียงจองกุกจีมินก็ถึงกับอ้าปากค้าง

ผีเข้าเหรอวะ...