[SF] KOOKMIN

RAIN(3/?)

♫ 창문에 맺혀 있는 빗물들 바라보며 느끼지

ชังมุนเน แมดฮยอ อิดนึน บิดมุลดึล พาราโบมยอน นือกีจี

마치 내 마음속을 흐른 눈물들

มาชี แน มัมซกกึล ฮือรึน นุนมุลดึล ♪

หลังจากวันก่อนที่ปาร์คจีมินถือร่มฝ่าฝนเอาเค้กไปให้จองกุกถึงหน้าหอเขาก็โดนพิษฝนที่สาดเข้าตัวเล่นงานจนไข้ขึ้น นอนซมบนเตียงมาสองวันโดนมีพี่จินมาคอยดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำและจัดยาให้ทานอย่างตรงเวลา อย่าหาว่าบอบบางเลย 

แต่คนไม่ได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่แล้วเจอฝนก็เดี้ยงสิครับ 

ภาพในวันนั้นยังคงติดตา แต่พอเก็บมาคิดทบทวนเรื่อยๆเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปรู้สึกอะไรเพราะจองกุกกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน หลังจากที่เขากลับถึงห้องวันนั้นจองกุกก็ส่งข้อความมาว่า

"ขอโทษนะครับ... ผมไม่คิดว่าพี่แทฮยองจะมาเร็ว แล้วก็ไม่คิดว่าพี่จะมาถึงตอนที่ผมกับพี่แทฮยองทะเลาะกันพอดี"

ทะเลาะกันประสาอะไรปากเพื่อนข้างห้องเขาถึงได้บวมเจ่ออย่างนั้น... นายไปลวนลามเขาสิไม่ว่า... ยังไม่ทันคบกันเลย แต่ไม่อดเปรี้ยวไว้กินหวานก็โดนอย่างนี้แหละไอ้เด็กแสบ... สมน้ำหน้า... 

นอนคิดอะไรไปเรื่อยจนโทรศัพท์ของตัวเองสั่นดังครืด ร่างเล็กก้มลงมองจอก็เป็นเบอร์ของจองกุกนั่นเองที่โทรหาเขา...

"ไม่รับเหรอครับตัวเล็ก?" พี่จินที่เพิ่งทำข้าวต้มร้อนๆเสร็จหันมาถามจีมินที่นอนจับโทรศัพท์ตัวเองนิ่ง

"ยังดีกว่าฮะ เสียงผมยังไม่หายแหบเลย เดี๋ยวโดนหัวเราะเยาะเอา ฮะๆ" ตอบแบบขำๆทั้งๆที่จริงๆแล้วเสียงของตัวเองก็ไม่ได้แปร่งไปจากเดิมเท่าไหร่นัก

"เราคิดมากนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ถ้าอย่างนั้นวันนี้พี่กลับก่อนนะครับ อย่าลืมทานยาให้ตรงเวลาล่ะ"

"ครับผม แค่นี้ผมก็เกรงใจพี่จะแย่แล้ว ดูฝนมามืดแล้วด้วย...กลับดีๆนะครับ"