Heart Beats

Chapter 5: Interest

This chapter is dedicated to beaortiz2 for being an inspiration.

Cole's POV

I miss you. Do you miss me?

I'm broken without you. Are you doing fine without me?

I think about you every day. Do I come into your mind even for a single day?

I wanna know how you're doing. Do you still care about me?

I'm still hoping you would return. Will you come back for me?

I can't forget you. Do you still remember me?

I love you until now. Do you still love me?

Chloe's POV

Ang sakit ng katawan ko. I felt like hollow blocks are being dragged upon my body.

Pinilit kong buksan ang mga mata ko at inikot ang tingin ko sa paligid, that's when I saw people laughing.

There are so many laughters echoing.

And it looks like they're laughing at me?

Fuck! Ano nangyayari?

Di ko makita mga mukha nila kasi malabo. Nasaan ba ako? Mukha akong nasa abandoned factory. What the? Pano naman ako napunta dito?!

"Ano ba nangyayari. Ilabas niyo nga ako dito!" Sigaw ko.

Gusto ko tumakbo, gusto ko tumakas. Kaso nakatali yung dalawa kong kamay at hindi ako makagalaw :((

Lumapit sakin yung girl na nagpasimuno ng tawa. Leader ata nila. Kaso malabo parin mukha niya eh! Wala naman akong problema sa eyesight ah?

She held my chin. "Hindi toh sapat sa lahat ng ginawa mo sakin! You deserve to die! I should have killed you already a long time ago! Masyado kang epal!" Sigaw niya sakin sa tenga ko through gritted teeth.

Sa sobrang gigil niya, Nakatanggap ako ng napalakas na sampal.

I felt the heat of her hatred.

Ang sakit. Sobrang sakit.

Wala na akong nagawa kaya yumuko nalang ako. Habang siya naman ay lumuhod at hinawakan ako sa ulo.

"Kaso gusto ko kasi yung may thrill , eh. Gusto ko yung unti unti kitang binababa. Unti unti kang natatalo. Unti unti kang nawawala." Damn. May atraso ba ako sakanya?

Pero parang may iba eh. Halatang sobrang laki ng galit niya sakin.

Then that means, wala akong atraso sakanya.

May kasalanan ako sa kanya.

Yet, I can't figure it out.

And I also can't figure out kung bakit ako nandito.

Sobrang gulo na ng isip ko pero ang pinakanangingibabaw ngayon ang kagustuhan kong makalabas sa impyernong ito.

Kaso bakit ganito? Bakit hindi ako makalaban? Bakit wala akong ginagawa para makatakas ako sa sitwasyong ito? Why do I feel like I deserve this?