Διαστημικές Περιπέτειες

Συναισθήματα

Ένας χρόνος είχε περάσει από τότε που ο Άρης κήρυξε τον πόλεμο στη Γη. Υπήρξε μια ανακωχή 15 ημερών και όλοι εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την ευκαιρία, προκειμένου να ξεκουραστούν. Ο κυβερνήτης Ντότζερ απαφάσισε να πάει στην Ελλάδα και να ευχαριστηθεί τις διακοπές του, να χαλαρώσει και να ανανεωθεί.

Είχαν περάσει 12 ημέρες και ο Ντότζερ είχε γλεντήσει για τα καλά και ας ήταν μόνος του. Όμως εκείνο το βράδυ περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας συνάντησε τον Τζάκσον.

«Τι κάνεις Πίτερ;» τον ρώτησε.

«Μία χαρά Στέφαν. Ήρθα με την οικογένεια μου στην Αθήνα, να τους χαρώ λίγο»

Ο Πίτερ Τζάκσον ήταν από τους λίγους κυβερνήτες του Προτεκτοράτου που ήταν παντρεμένοι. Μάλιστα είχε και δίδυμα ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι δύο ετών.

«Τέλεια! Μιας που σε βρήκα, δεν πάμε για ένα ποτό; Δεν θα αργήσουμε» του είπε ο Ντότζερ.

«Εννοείται, πάμε» είπε χαρούμενος ο Τζάκσον.

Γενικά ήταν από τους ανθρώπους που δεν χαλάρωναν εύκολα. Ήταν τυπικός στα καθήκοντα του και σοβαρός, σε αντίθεση με τον Ντότζερ. Όμως τώρα οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές και ήθελε να περάσει λίγο χρόνο με έναν φίλο του και να θυμηθεί πως ζούσε όταν ήταν εργένης.

Έτσι μπήκαν στο πρώτο μπαρ που βρήκαν και έδωσαν παραγγελία.

Κάποια στιγμή το βλέμμα του Ντότζερ έπεσε πάνω σε μια γυναίκα που γνώριζε. Η Αλίσια Γκρέιντζερ ήταν εκεί. Φορούσε ένα μοβ φόρεμα το οποίο θα έλεγε κανείς πως ταίριαζε μόνο σε εκείνη και σε καμία άλλη γυναίκα. Το φόρεμα έφτανε μέχρι πάνω από τα γόνατα της αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι τέλεια πόδια. Επίσης ήταν ανοιχτό από πίσω αφήνοντας ακάλυπτη αρκετή από την πλάτη της, χωρίς όμως να δείχνει προκλητική. Τα μαλλιά της τα είχε κάνει σγουρά, στα μάτια της είχε ροζ σκιά και μολύβι και στα μάγουλα της ρουζ. Όσα για τα χείλη της ήταν κατακόκκινα.

Ο Ντότζερ δεν την είχε δει ποτέ τόσο καλοφτιαγμένη. Αν πρώτα με την στολή της δουλειάς της του είχε φανεί όμορφη, τώρα του έμοιαζε εκθαμπωτική.

Ο Τζάκσον κατάλαβε τι γινόταν.

«Να που βρεθήκαμε όλοι μαζί στην Αθήνα! Τι τύχη, ειδικά για σένα Στέφαν» του είπε, έβγαλε χρήματα από το πορτοφόλι του και τα άφησε στον πάγκο. «Αυτά εδώ είναι για το ποτό μου» του είπε.

«Φεύγεις;» τον ρώτησε ξαφνιασμένος ο Ντότζερ.

«Ναι»

«Πίτερ, δεν είναι ανάγκη να....»