Kafamdaki düşünceleri birer birer azaltmaya başladım diye düşünürken tekrar hayallere dalmaya başlamıştım. Arkadaşlarımın gülüşleri kafamda yankılanıyordu.. neden onların gülüşlerini duydum diye zihnimde kendimi hırpalıyordum neden, çünkü;onlardan nefret ediyor onlardan tiksiniyordum böyle düşünür ve hissederken nasıl hırpalamazdım ki kendimi.. nasıl!! Tabi bunun yanında bu düşüncelerin beni nereye götüreceğini çok merak ediyor ve sabırsızlıkla bekliyordum. Ben bunları düşünürken biri geldi kim olduğunu bilmiyorum adı üstünde "birisi"işte.. dediğim gibi geldi ve sordu neden etrafa böyle düşünceli gözlerle baktığımı sordu..nedenini bilmiyordum ama yine de sessiz bir şekilde susmayı tercih ettim. Bu sefer de sarsarak neden böyle düşüncelisin cevaplasana dedi..cevaplamak istiyordum ama cevaplayamazdım kii!! Nedeni açık ve netti içimdeki düşünceler beni yönetmeye başlamıştı ben ne kadar buldum işte kurtuldum desemde bu şey beni kontrol ediyor ve yönetiyordu konuşmama ise asla izin vermiyordu sanki dilim tutuluyordu bu düşünceler yetmezmiş gibi bir de yerine yenisi eklenmişti. Ne peki bu biliyor musun? kızın beni üzmesi ve ona bir kelime bile söylemeden susmam,kendimi ifade edememem.. artık hangisine üzülüp kahredeceğimi bilemiyordum. Yenmek miydi yoksa pes etmek mi??? Ne zaman belli olacaktı. Bir nevi pes miydi yoksa bu hareketim ,cevap veremeyişim meraklı bir şekilde o günü bekliyordum BANA NE OLACAĞINI, daa zaman da geçmek bilmiyordu.. yıkarak geçiyordu işte her zamanki gibi ben bunları düşünürken sınıftan bir kız gelip bana "hadisene be anca etrafa bakıyorsun anlamı ney anlamadım ki yoksa etraftaki erkekleri mı dikizliyorsun dedi.. ben şok olmuştum daha derdim yok erkekleri süzücem Allah'ım sen nelere kâdirsin öldürecek bunlar beni offf offf... Belliydi okul bitmiş,ders bitmişti eve gitme vakti gelmişti şimdi de evde bir macera ne belalı başım varmış anlamadım neden ben nedennn diye düşünürken eve gelmiş kapının önünde bulmuştum kendimi ne tuhaf artık beni kapsadı sanki bu düşünce düşündüğümün bile farkında değilim sanki insanlarla konuşur gibi benimle "DİALOG"kuruyor aman ALLAH'IM eve girmek için çantama uzattım elimi birden annem açtı kapıyı aceleci ve korkar bedeniyle belliydi yani bir şeyler olduğu anlayamadan içeri çat pat girdim hemen sorular sormaya başladı (ANNEM) "yeter"demek çok isterdim de işte olmuyor,olmadı da mesela artık rahat bırakın beni demek varken bir de iki saat annemle kafa ağrıt dinle suskun suskun yorum bile yapmadan, yapamadan diyemedim işte kendi iç dünyamda ne kadar zor şeylerle cebelleştiğimi bir bilseler böyle sık boğaz etmezlerdi beni daralttıklarının farkında ah olsalar bir nelerin vermezdim. Annemin sesi kafamda yankılanıyordu sanki ,kendime geldiğimde annemin bana sınırlı bir şekilde göz teması kurduğunu ve bana sana ne oluyor "mira"dediğini duydum. Bende bilsem söyleyeceğim de bilmiyorum işte cevabım yok mu mira dedi sinirli ses tonuyla yine ses yoktu sinirle çekip gitti gidiş o gidiş/biraz zaman geçti ki annem belirmeye başladı sesiyle hakim oluyordu evin duvarlarında yankılanıyordu sanki sesi.. odama çekildim üstümü değiştirdim çünkü yaklaşık 1 saattir okul formasıylaydım darlamıştım eh bir zahmetle değiştireyim formayla oturacak halim yok ya..tam uzanacaktım ki annem miraa yemek hazır diye bağırdığını duydum ardından söyle söyleyerek beni çağırdı çabuk buraya gel gelmezsen kötü olur seni bekliyorum kızım!! SAYGISIZLIK ETMEZSİN UMARIM dedi üstüne bastırarak yanına gittim masaya oturmak gerektiğini yemeğimi bitirmeden de kalkmamamı ve de yemeği yemezsem beni doktora götüreceğini söyledi korkuma çatalı aldım elime amayemeden kalkmaktı planım çünkü; ne yemek yemek istiyordum ne de başka bir şey.. yemek yemek istemememin sebebini bende bilmiyordum değişikti oldukça da tuhaf annemin gideceğini sandım ki kalkmadan beni izliyordu zar zor ağzıma tıkıştırıp kalktım sesiniz bir şekilde odama çekildim. Yatağa uzandım ki yine düşünceler hakim olmuştu bana iyi uykular mira diyen ve gelip yanağıma öpücük konduran annemi hatırlıyorum mutluydum mutluluk hissiyatımın sebebini bilmeden tuhaftım annemden olsa gerek...
