Koniec

I Znowu Jazda

Jedziemy już trzecią godzinę. Cały czas nikt nic nie mówi. Mam dość.

- Czemu to zrobiłaś? - pytam
- Bo nie mogłeś tam zostać
- Czemu?
- Bo nie chciałam byś tam był
- Czemu?
- Bo...
- Bo?
- A dlaczego chciałeś zostać?
- Bo Weronika jest dla mnie ważna
- Dlaczego?
- Bo ona jako pierwsza dała mi odczuć, że nie jestem sam
- A ja?
- Ty jesteś jedną z tych osób które należą do mojego świata. To samo zrobił bym, gdybyś tam ty leżała, Kuba... A nawet Domi
- Aż tak jesteśmy dla ciebie ważni? - spytała przez łzy
- Tak. Każdy z was jest dla mnie ważny

Rozpłakała się

- Przepraszam... Przepraszam za wszystko... Za to, że cię uderzyłam... Za to, że cię zostawiłam... Przepraszam

Zatrzymałem samochód.

- Chodź tu

Kuba się przesunął, a ja przytuliłem Anie...

- Już nie płacz... Już jest dobrze...
- Ale... Ale ja się bałam. Bałam się, że cię stracę
- Nie stracisz... - o ile nie zdechnę

Uspokajałem ja chwilę. Kuba przesiadł się do Domi, na pakę. Odpaliłem samochód i pojechaliśmy dalej.

Po kolejnych godzinach drogi dojechaliśmy do Warszawy. Teraz będą niezłe jaja...