~No love for me~ ft niall horan (ON HOLD)

Alice

We gaan dus naar het ziekenhuis. Ik ril al als ik er aan denk. Iedereen loopt naar de auto en ik sjok er maar achter aan. 'Kom op Alice! Het mag wel iets sneller!' Zegt Louis tegen me maar ik luister niet. Ik denk alleen maar aan die dag.........

(Flashback)
De dagen zijn onbevreesd. Rustig en fijn. Geen problemen alles loopt op rolletjes. Mijn moeder is misschien al een beetje oud maar dat houd haar niet tegen. One direction ja dat vind ze leuk. Voor de 10x galmt het liedje weer door het huis. ~baby you light up my world like nobody else~ ik vind het niet erg om er naar te luisteren ze zijn immers niet slecht. Maar mijn moeder was een directioner een hele grote zelfs. Ik had de rest van mijn leven gewenst dat dit niet zo is.....

'Ik heb er zo zin in!' Mijn moeder gaat vanavond naar een one direction concert. Ik kan niet mee want dat is te druk voor mij. Daarom komt tante Elly oppassen. 'Lief zijn he?' Mijn moeder geeft een kus op mijn wang en fluistert in mijn oor: 'onthoud dat mama van je houd en dat altijd zal doen' ze zij dat wel vaker dus ik schepte er geen speciale waarden aan. Had ik maar terug gezegd dat ik ook van haar hield want dit was onze laatste keer dat we ooit samen waren. Ze is weg gereden en nooit terug gekomen. Om 12 uur 's nachts kwam de politie aan de deur. De weg naar huis heeft ze niet overleeft.....

(Einde flashback)

'Alice! Hallo Alice? Ben je er nog?' Ik schrik wakker uit mijn flashback en kijk angstig om me heen. Iedereen kijkt me niet begrijpend aan. 'Wat is er?' Vraag ik zacht. 'Je bleef opeens stil staan en reageerde niet op je naam. Is alles goed?' Niek kijkt me bezorgt aan. 'Ja alles prima.' Zeg ik snel. 'Maar waarom huil je dan?' Zegt Harry. Ik voel aan me wangen en ik voel inderdaad tranen. 'Ik...ik...weet het niet.' Mensen zouden zeggen dat dit een leugen is maar ik lieg niet. Ik heb werkelijk geen idee waarom er water uit mijn ogen kwam. Soms heb je dat gewoon toch?

Onder tussen zitten we in de wachtkamer. Het is al aardig vol. Merendeels omdat wij met zijn 5 hier zijn. Ik zit zo diep in gedachte dat ik niet eens merk dat mijn naam omgeroepen word en dat alle jongens opstaan. 'Alice?' Ik schrik op uit mijn trans. 'Ja?' Alle jongens kijken mij aan. 'Kom je nog?' Vraagt Niek. Ik loop langzaam achter de jongens aan. We komen aan bij een klein kamertje. '2 personen mogen mee' zegt de man met de lange witte jas. 'Ik ga mee!' Roept Niek snel. 'Dan ga ik ook mee' zegt Liam als verstandigste van de groep. Ik knik alleen maar. Tegensputteren heeft toch geen zin. Ik loop achter de man aan het kamertje in
De doctor zegt dat ik op de stoel moet gaan zitten. Langzaam nog steeds een beetje trillend loop ik naar de stoel. De doctor vraagt of hij de wonden mag bekijken. Ik twijfel maar als ik de dringende blik van de jongens bekijk dan zal ik wel moeten. Ik stoop mijn mouw een beetje op en de doctor bekijkt mijn arm goed. 'Dat ziet er niet best uit, waar zijn nog meer wonden?' Ik slik bij die woorden. Tja..... overal. 'Het is belangrijk dat je het zegt, als de wonden gaan ontsteken dan het je een probleem' ik kijk de doctor moeilijk aan. 'Eigenlijk..... overal.' Stamel ik. 'Ik zal ze toch allemaal moeten bekijken. Maar als je het niet zo fijn vind dan haal ik een vrouwelijke doctor erbij?' Dat klinkt altijd beter, in vrouwen heb ik toch altijd meer vertrouwen. 'Ja graag. Goed dan ga ik haar even halen.' De doctor loopt weg en Liam en Niek kijken mij aan. 'Wij kunnen ook weg gaan?' Ik denk er even over na maar knik dan toch. Ze wachten even tot de vrouwelijke doctor komt en dan lopen ze uit eindelijk ook weg.

We lopen weer naar de jongens. Na dat ze alles heeft onderzocht heeft ze ook verband en pleisters op de meeste wonden heeft gedaan. Maar het probleem is dat die ook verschoond moeten worden. En dat kan ik niet zelf. Meteen raak ik al in paniek. Dadelijk moeten de jongens dat doen. En de pleisters moeten 1 x per dat verschoond worden. En de brand wonden moeten gespoeld worden om de dag. Liam ziet dat ik in paniek raak en roept de doctor weer terug die met een verdoving middel komt. Ze zijn niet op tijd want ik zie al zwarte vlekken en langzaam val ik weg.

Ik word wakker in een bed dat ik niet ken. Ik schiet overeind en zie alle jongens naar mij kijken. 'Gaat het?' Vraagt Niek. 'Ja...denk..ik? Waarom lig ik hier?' Ik kijk vragend om me heen. 'Je was flauw gevallen' zegt Liam en hij kijkt me onderzoekend aan. Opeens komt alles terug van wat de doctor zij. En ik raak weer in paniek. 'Shit! Harry breng water!' Word er geroepen en iets later drink ik een slok van de glas. De paniek gaat een beetje weg. 'We weten wat er is, de doctor heeft het verteld nadat je flauw was gevallen.' Ik kijk ze een beetje bang aan. 'Maar..' gaat Liam verder 'wij gaan je helpen' een blij maar toch ook weer bang gevoel komt in me. 'Geen zorgen alles komt goed.' Ze zeggen dit nu wel. Maar ik weet zelf heel zeker dat het nooit zal gebeuren. Mijn leven is een puinhoop, die nooit helemaal op geruimd zal worden.
~.~.~.~.~.~.
Hier ben ik weer! Ja...na een best wel lange tijd maar idc. Ik hoop dat ik snel weer tijd heb voor het volgende hoofdstuk maar ik weet niet zeker of het snel zal zijn.

Love you<3