Tutsak Ruh

🕵Bölüm2🕵

Yemyeşil ağaçların arasında parlayarak ışıldayan gün ışığı etrafına mutluluk saçarak çimenlerin üzerindeki çiğ damlacıklarını aydınlattı. Toprak baharın geldiğini duyururken kuşlar şarkı söylemeye, çiçekler güne merhaba demek için taçlarını açmaya başladı. Bahar doğum günüydü doğa ananın. Yeryüzündeki tüm canlılar onun doğum gününü kutlamak için hazırlanmış, çiçekler rangarenk güzelliklerini sunarken, ağaçlar yemyeşil tomurcuklarını açmış, hayvanlar neşeli şarkılarını ona armağan etmişti. Doğadaki düzeni bozan tek bir varlık vardı insan... İnsanlardan bir kez daha nefret eden Evren o güzelim çimlere basmamaya özen göstererek çok sevdiği ağacın gölgesine doğru ilerledi. Ellerini pürüzlü gövdesinde sevgiyle gezdirip her zamanki yerine oturdu ve sırtını gövdesine yaslarken gözlerini uçsuz bucaksız yeşilliğe çevirdi. Mis gibi çiçek kokuları etrafı sarmış, o güzel nisan yağmurunun ardından ortaya çıkan gökkuşağı, tüm güzelliğiyle doğa anaya armağınını sunmuştu. Daldığı güzelliklerle genç kız bilinçsizce gülümsedi. Yanağındaki eşsiz gamzesi ortaya çıkarken beyaz teni gülümsemesiyle daha da aydınlanmış bu haliyle tıpkı masallardaki peri kızlarına benzemişti. Yaslandığı ağacın gövdesinin hareketlenmesiyle daldığı düşlerden uyandı. Yavaşça yerinde doğrulup güzel yüzünü çok sevdiği dostuna doğru çevirdi. Sadece rüyalarında konuşurdu Evren. 10 yaşından itibaren konuşmayı bırakmış, sorunlarını gözleriyle anlatmayı yeğlemişti. Yalnız huzurlu uyuduğu günlerde görürdü onu. Huzurlu, deliksiz, rahat bir uyku ona biricik arkadaşını getirirdi.

"Peri kızı. Beni ziyarete mi geldin?"

Yüzündeki gülümseme daha da büyürken utangaçça önüne gelen gür saçlarını kulağının arkasına sıkıştırdı Evren. İlk kez Peri kızı demişti ona. Normalde hep adıyla seslenir, çoğu zaman da hiç konuşmaz sadece onu dinlerdi.

"Ben... Seni ço..çok öz...öz..le...dim."

Zorlukla cümlesini tamamlayıp derince bir nefes aldı. Rüyalarında da olsa konuşuyordu ya o buna yeterdi.

"Bundan sonra benimsin peri kızı."

Bu ses, Evren şaşkınlıkla başını kaldırıp ağaçtan çıkan tanıyamadığı sesi anlamlandırmaya çalıştı. Bu onun sesi değildi. Telaşla etrafına bakıp tanımadığı sesin sahibini aradı.

"Peri kızı"

Korkuyla ağacın sinesine sığınan Evren ellerini başının üstüne siper ederek gizlenmeye çalıştı. Etrafında duyduğu insan sesleri, araba gürültüleriyle hafifçe gözlerini araladı. Gitmişti yeşillik, gitmişti huzur, gitmişti yalnızlık. Kabus, yine o kabus dadanmıştı güzel rüyasına. Korkudan bacakları tutmazken kendini yere atıp ellerini sıkıca kulaklarına bastırdı. Bedeni yağmurda ıslanmışçasına terlemiş, kalbi yerinden çıkmak istercesine atmaya başlamıştı.

"Kurtar beni, kurtar beni"

İçinden haykırdı, çıkmayan sesiyle içinden güvendiği ağaca haykırdı. Bedeninde hissettiği sıcaklık sanki gerçekmişçesine sardı onu. Neye ya da kime sarıldığını bilmeden ellerini o sıcaklığa attı. Sadece kurtulmak istiyordu, sadece bu cehennemden bir an önce çıkmak istiyordu. Bilinci yavaşça açılırken gördüğü kabusun etkisinden çıktı ve gözleri kendiliğinden açıldı. Önce, bulanık olan zihninin ona oyun oynadığını düşündü. Çünkü karşısında hiç tanımadığı ancak kollarında korkusunun kaybolduğu bir adam vardı. Bir süre karşısındaki koyu kahvelere baktı. Adam çok yakınındaydı, elini kaldırsa dokunacak, dudakları birbirine değecek kadar. Ilık nefesi dudaklarına temas ederken, adamın elleri vücudunu daha da sıkı kavrayıp onu biraz kendisine çekti. Bedenleri arasındaki mesafe kapanırken göğüslerinin üzerinde adamın kalp atışlarını hissetti. Gittikçe hızlanan, yerinden çıkacakmış gibi atan canlılık belirtisini. Böyle rüyalar görmezdi Evren. İçinde insan olan, özellikle bu kadar yakınında insan olan rüyalar görmezdi. Gözlerinin önündeki gerçeklik perdesi aralanınca korkakça nefesini tuttu. Hayır bu rüya değildi, bu gerçekti. Gerçek bir insanın, tanımadığı birinin kolları arasındaydı. Gözleri irice açılırken tuttuğu nefesi yüzünden ciğerleri patlama noktasına gelmişti.