Ölü Ruhlar Cehennemi

Cisimsizler

İyi okumalar.

***

Buzluk.Bir buzluktayım.Bedenimi dondurmaktan ziyade ruhumu, paralel evrendeymiş hissi veren zihnimle birlikte dondurmak istiyorum.Acımasızca, acımadıkça devam edeceğini bilmek, bilmemek, ölüm, can yakıyor.

İşte orada, karanlığın arasına sızmışsın.Yılların verdiği ihtişam, "Ah!" diyorum.Saplantılı varlığımın acınası dalavereleri.Kirli parkenin üzerine damlayan, tuzlu yaşlarını seçtiğimde gözlerim kanlanıyor.Ağlıyorsun, nedenini bilmiyorum.

"Asla, bir gölgeden daha fazlası olamayacağım." Dünyaya edilmiş bir hakaret sayılıyor bu.Bense tütün kokulu geceleri arkamda bırakmış, ağlayışlarına ağlıyorum.

İnsani olamayacak bir ses tonuyla ağıtlarını yakıyorsun.Ne mükemmelsin.

"Seni öldürmeliydim." diyorsun, "O altın sarısı saçlarından anlamsız varlığıma bir biçim kazandırmalıydım."

"Kalbini söküp, aşkı tatmalıydım.Seni sen yapan her şeyi, beni ben yapmak için kullanmalıydım."

(Bana aşık olduğunun farkındasın.)

Susuyorum, susmak susturmuyor.Parkenin üzerine bakıyorum.Oluşturduğun gölet siyah bir mürekkep kadar kirli.Bildiğimi biliyorsun.Buradan gittiğimde, beni son bir kez daha görmek için, son bir kez daha hissetmek için parkenin üzerinde o kirli şeyi yalayacaksın.Yaşamak için.

"Rutubetli duvarların, viran olmuş taşlarına tek tek dokunurken, beynine sızan gecenin alametlerini bilir misin sen?"

Gözyaşların kesiliyor.Kendince beni yargıladığını zannediyorsun.Bense delirmenin verdiği hazzı bilmem kaçıncı kez tadıyorum.

Aptallaştığımı biliyorsun.Burnumun ucu sızlıyor.Çıplak melodi hırıltılarını kesiyor.Yanıma gelip, beni saran bütün dünyanın katili olmak istediğini biliyorum.Beni kollarına alıp, ölüme mahkum etmek istediğini biliyorum.Yanında olmam için bedenimden, zihnimden, ruhumdan beni ben yapan beni insan yapan her şeyden vazgeçeceğini biliyorum.

"Uzun bir süre gelemeyeceğim." diyorum kendi kendime.Hırıltıların artıyor, sanki bir kurt olmak istiyorsun.

"Vaktin kısalıyor." diyorsun.Kafam bulanıyor, içindekileri kusup boşaltmak istiyorum.Varlığının bu denli tehlikeli olması imkansızdı.

Oradasın ve ben odadan ayrılana kadar gitmeyeceksin.Seni asla göremeyeceğimi bilsem de karanlığındaki varlığına yüz çevirmek istemiyorum.Kaba biri değilim.

"İronilerini kendine sakla." diye fısıldıyorsun.Kendime saklıyorum, kendimi.İçime boşluk açıyorum, kendimi sakladığım sandığa seni, beni ve asla olamayacak olan bizi de sıkıştırıyorum.

Bir anda soluduğum hava genzimi yakıyor, soluk borum erimeye başlıyor.Bilincimi kaybederken son bir fısıltıyla bilincimi kaybediyorum.

"Seninle aynı boyutta nefes almaya mecburum."