Meant to be

Κεφάλαιο ~1°

Μην ξεχνάμε το αστεράκι και το σχόλιο λοβςςςςς 😉😉😉

Σήμερα

"Εύα έχεις σχολείο σήκω! Θα χάσεις την πρώτη ώρα!!!" άκουσα τη φωνή της μητέρας μου καθώς άνοιγα με προσπάθεια τα μάτια μου.

Μούγκρισα και κάλυψα το κεφάλι μου με το μαξιλάρι.

" Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι το εγώ έχω σχολείο και εσύ δουλίτσα και να έρθεις να χουζουρέψουμε μαζί ρε μαμακα; " τη ρώτησα γλυκά

"Μωρό μου... Καταλαβαίνω πως θες να κοιμηθείς αλλά δεν μπορεί να γίνει αυτό... Είναι πρώτη μέρα και για τις δυο μας. Αντε σήκω... Θα σε πάω εγώ σχολείο σήμερα"

"Μαμά... Πότε θα είναι εδώ; " τη ρώτησα

" Σήμερα το απόγευμα καρδιά μου. Πως νιώθεις;"

"Περίεργα... Τα πόδια μου λυγίζουν, και οι σφυγμοί μου έχουν φτάσει τους 200. Αγχώνομαι λίγο... "

" Αχ αγάπη μου... Καταλαβαίνω πως είναι να ανυπομονείς να τον δεις. Σήκω όμως! Θα αργήσεις... " είπε και τράβηξε την κουβέρτα μου.

Αναγκάστηκα να σηκώθω και να πάω στο μπάνιο. Μόλις ετοιμάστηκα, ντύθηκα και έφαγα το πρωινό μου, αποχαιρέτησα την μητέρα μου και ξεκίνησα να περπατώ προς το σχολείο.

Όταν ο Φίλιππος και η οικογένειά του έφυγαν από την Αθήνα πριν τρία χρόνια, η συμπεριφορά μου άλλαξε απότομα. Από ήρεμο και υπάκουο κορίτσι που ήμουν, κατέληξα απίστευτα οξύθυμη, αυθάδης και κυκλοθυμική. Άρχισα να βρίζω, να καπνίζω, και γενικότερα να πηγαίνω κόντρα σε όλους και σε όλα.

Η μητέρα μου όπως ήταν αναμενόμενο, ανησύχησε. Στην αρχή θεώρησε πως η αλλαγή στο χαρακτήρα μου οφειλόταν στην εφηβεία. Όταν όμως συνειδητοποίησε πως τα πράγματα χειροτερεύουν επισκεφτήκαμε μαζί έναν ψυχολόγο για να με βοηθήσει. Ο λόγος ήταν ότι είχα αρχίσει να κλείνομαι όλο και περισσότερο στον εαυτό μου.

Σταμάτησα να βγαίνω έξω, να τρώω και έκλαιγα συνέχεια. Ο αποχωρισμός μου με τον Φίλιππο, ήταν η αφορμή για να βγάλω από μέσα μου όσα με βασάνιζαν τόσα χρόνια. Όταν ήμουν μόλις, 10 χρόνων, δηλαδή 4 χρόνια αφότου γνωριστήκαμε έχασα τον πατέρα μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το αγόρι αυτό λοιπόν μου στάθηκε όταν κανείς δεν ήταν εκεί. Είναι ο μόνος από όλους μου τους φίλους και γνωστούς που με ξέρουν τόσο καλά. Με έχει δει να κλαίω, να καταρρέω. Και ήταν εκεί... Πάντα...