Into the woods

1

Hijgend gooide ik de laatste koffer er in, en sloot de achterklep van de auto. Ik was klaar om te gaan. Een bedwelmde kilte steeg op in mijn lichaam en ik kreeg het benauwd. Ik was bang. De oom bij ik de komende 2 jaar moest gaan wonen, kende ik zo goed als niet. Verder had ik weinig goede herinneringen over het bos en huis, en de hond natuurlijk. Ik was het meest bang voor zijn hond; Sterretje. Een grote herdershond met loerende ogen. Een keer toen ik vroeger op familiebezoek kwam met mijn ouders, gingen ik en mijn nicht spelen met de hond op zolder. We vermoedden niks: de honden waren klein, en speels. Ohja; er was ook nog een andere hond. Volgens mij heette die Luna. Mijn nicht en ik lagen beide op het zachte tapijt op de zolder, terwijl de honden om ons heen dwaasden, en zo nu en dan blaften. Giechelend verstopten we ons, zodat de honden ons achterna zouden komen. Na ongeveer een uur intensief gespeeld te hebben, vielen we neer op de grond. We waren moe, en letten niet meer op. Hierdoor viel ik neer op de staart van Luna. Luna kwam met een helse piep overeind en keek me razend aan. Blaffend begon ze te duwen met haar snuit in mijn buik. Ik duwde haar weg waardoor ze alleen maar bozer werd. In de hand die ik zojuist had gebruikt om haar weg te duwen, beet ze met volle kracht. Ik voelde hoe haar tanden mijn zachte kinderhuid doorboorden, en slaakte een ferme gil. De hond beet harder, en schudde mijn arm heen en weer. Het was net alsof hij een halfdode eend in zijn bek had en probeerde de eend ook met zijn tweede poot in zijn graf te duwen. De pijn was onmens, en het bloed drupte op het tapijt. Overal zaten inmiddels al vlekken, door de hond die ongecontroleerd bewoog en mijn hand bleef bijten. Ik bleef gillen. Mijn nicht was bevroren van de schrik. Mijn oom stoof de trap op naar de zolder en riep allerlei dingen die ik toch niet verstond, omdat ik verlamd was door de helse pijn. Mijn oom trapte de hond van mij af, waardoor Luna ook hem begon te bijten. Samen probeerde mijn nicht en ik om de hond van mijn oom af te trekken, maar we waren toen nog maar twee zwakke kindermeisjes. Luna hapte naar ooms gezicht, en vond zijn oor en kaak. De hond hapte en beet alsof ze in een gevecht was, dat om leven of dood ging. Ik, en ook mijn nicht huilde. We hoorden niet hoe Luna mijn oom beet in zijn kaak en oor. We zagen niet hoeveel bloed er lag op de grond. We wilden ook niet zien hoe mijn vader de kamer binnen kwam gerend en de hond neerschoot met een jachtgeweer. Het enige wat we wilden, was weg. Samen klampen we onze handen aan elkaar vast, en struikelde we de trap af, al huilend en gillend door de knallen die van boven kwamen. Mijn nicht struikelde over haar lange japon, en viel de trap (met 64 treden) af. Al was ik een kindermeisje en zeker geen dokter; ik zag dat ze had haar nek had gebroken, en was waarschijnlijk dood. Mijn tante kwam naar boven en riep of het wat stiller kon, tot ze haar overleden dochter zag. Ze zakte in op haar knieën en hield het hoofd van mijn nicht omhoog in de hoop dat de ogen weer open zouden gaan en haar aan zouden kijken met een dwaze glimlach. Dat gebeurde niet. Mijn nichtje, Sola, was dood. Haar moeder beefde en schreeuwde. Ze krijste en keek me boos aan. Niet boos; eerder woedend.
"Waarom deed jij niks? Emily! Wat ben je toch een nutteloos, irritant en verwend kind!"
Ze stond op, en rende op me af. Ik gilde, en mijn moeder kwam net op tijd naar boven gerend. Beschermend sloot ze haar armen om me heen, terwijl ik totaal in shock naar mijn tante keek.
"Mijn kind was prachtig! Het was subliem! Ze was intelligent, en mooi... en ze had ambities!"
Ik keek daar maar een beetje, naar mijn tante die door het lint ging met betraande ogen en helemaal rood hoofd. Ik durfde niet meer te kijken, en drukte mezelf stevig tegen mijn moeder aan.
"Sola was meer waard dan jij ooit zal zijn! Het is jouw schuld! Jij hebt haar de trap afgeduwd!"
Mijn moeder en ik wisten beide dat ik dat nooit zou doen, en keken naar mijn tante. Sterretje kwam de trap afgesjeesd en beet mijn tante in haar been. Mijn moeder tilde me op en rende naar beneden. Ze pakte onze jassen en andere spullen.
"Emily.. Wat tante zei is helemaal niet waar," zei ze terwijl ze mij parkeerde op de bank en twee tassen oppakte.
"Je bent mijn mooiste—"
Sterretje rende haar omver.
"...mooiste... gelukje."
De hond beet haar, en ik rende het huis uit. Mijn kleine beentjes draafden door het grind van de voortuin, het geknisper was een vervelend geluid. Ik verstopte me onder de auto, waardoor mijn jurk helemaal in flarden werd gescheurd door de scherpe stenen. Onthutst keek ik naar mijn arm en hand. Het bloed trok al vrij snel in het grind. Ik huiverde. Ik hoorde het geblaf van Sterretje in het huis. Toen pas drong het tot me door wat er zojuist allemaal was gebeurd: ik werd gebeten. Mijn oom werd gebeten. Luna werd neergeschoten. Mijn nicht viel van de trap, en was doodgevallen. Mijn tante was gebeten, en was misschien ook dood. Hetzelfde gold voor mijn moeder. Dit was de ergste dag van mijn leven, en ik herinner hem maar als te goed.