Sen Ben Ve Yeniden

I

Rüyamda o kuşu gördüm.

Simsiyah kanatları ve beyaz gagasıyla kim olduğunu adeta haykırıyordu Tanrı Kuşu. Neden geldiğini sormama gerek yoktu. O beni uzaklara götürmeye gelmişti. Her şeyden uzağa. Gök yüzüne baktığımda bulutların arasında parıldayan Tanrı’nın Evini gördüm. “Nereye gidiyoruz kuş?”

“Sonsuzluğa.”

“Sonsuzluk nedir?”

“Duvarları ve zemini olmayan yerlerdir.”

“Sonsuzlukta ne yersin?”

“Elma.”

 Saatler geçti.

Gözlerini boşluğa dikti. Bir… İki… Üç…. Zaman geçmiyor. Dört.. Beş… Altı… Yonca kendine gel! 

 Yatakta beklediği süre onun için ölüm gibiydi. Sanki bir kum saatindeydi. Kum yığınının altında kalmak için bekliyordu. Yedi.. Sekiz… Dokuz… Ne kadar olmuştu ki? Umutsuzca saatine baktı. 07:36…  Pembe renkli çarşaf üzerinde dönerek kendini yatağın soğuk tarafına attı. Böyle daha iyi diye düşündü. En azından adeta yanan derisinin üzerinde soğuk şilteyi hissetmek ona iyi gelmişti. Gözlerini kapadı

“Yonca! Nereye gidiyorsun? Daha oyunun başlamasına on dakika var kaybolma!”

“Bitti Deniz. Ben kalamam.”

Yeşil gözlerdeki hayal kırıklığı ve hayatı boyunca unutamayacağı o sözler; “Sen hep kaçarsın değil mi? Hiç bize şans vermedin ki.”

“Özür dilerim.”

Saate baktı.

07:38

 Belki de saat bozuktu. En az bir saat geçmiş olmalıydı. Zaman çok yavaş akıyordu. Üzerinde düşünecek çok şey varken zaman hep böyle akar zaten diye düşündü Yonca.

Yavaşça doğruldu ve yanında duran emektar yastığı az önce kafasının altında duran yastığın üzerine yerleştirdi. Kendini kötü hissediyordu. Deniz’in yerinde yatıyordu çünkü. Deniz hep yoncaya bu yüzden kızardı. Kızın sarı saçlarını yastığının üzerinden tek tek toplarken Yonca’ya çok tanıdığı sinirli bakışı atardı.  Yonca’nın her zaman Deniz’i kızdırmasının sebebi o bakıştı zaten. Yonca’nın en sevdiği bakış. Ona evini hatırlatan o tatlı bakış.

Affet beni Deniz.