(POV Annabelle)
Een paar dagen na het ongeluk, waren mijn ouders aan het bidden dat hoe dan ook ze mij weer konden zien. En ik verscheen als een dwalende geest rond het huis....... Ik rende rond, schreef briefjes, irriteerde mijn ouders enzo net zoals ik was voor het ongeluk. Op een dag schreef ik een briefje waar op stond:"mag ik blijven? Hebben we een Deal?", mijn moeder keek me aan toen ze het briefje van me aannam. Ik keek haar met grote gele ogen aan, ze knikte heel rustig....... Daarna verdween ik in een schaduw, mijn moeder volgde me en zag mijn kamer deur open. Ik zat rustig op een stoel, met mijn pop te spelen..... Mijn pop was: de zelfde huidskleur,dezelfde vlechtjes,vel rode lippen,een mooie glans witte jurk en blauwe ogen, ik vernoemde haar naar mezelf. Mijn krachten als geest groeide, net zoals de vrolijkheid van mijn ouders...... Mijn moeder zei:"Mijn lieve Bee, ik ben zo blij dat we toch nog de gelegenheid hebben je lieve gezicht toch nog te kunnen zien", ik sloot mijn ogen en knikte hevig. Mijn moeder wilde me aanraken maar haar hand ging door me heen, ik schrok en stak een hand van mij op en keek ernaar. Ik liet een traan vallen terwijl mijn vader zei:"Het is geen ramp, Annabelle...... Dat stomme ongeluk heeft je van ons afgenomen". Hij kon me wel aanraken, hij legde zijn zachte hand op mijn wang en aaide het met zijn duim. Ik sloot mijn ogen en duwde mijn wang meer tegen zijn hand aan.
Maar ze begonnen me te vergeten.........
JE LEEST
Annabelle
HorrorMevrouw en Meneer Miller kregen hun eerste kind........ Maar die leefde voorlopig nog, tot de dood op jonge leeftijd heersde. Hun kleine Bee werd gescheiden van leven....... En nu dwarreld ze in het huis van de Millers, tot er weeskinderen in kwame...
