¤¤LÖSEMİLİ KIZ¤¤

Ölüm Günü

Sabaha kadar Duru hiç uyumamış, bu günü düşünüyormuş.Sabah hemen hastaneye gitti ve hiç kimse onunla ilgilenmiyordu.Sanki bugün ölüm günü değildi? Doktora hemen sordu ve doktor işim var diyip, es geçti.Duru şaşkındı ve iphone'nuyla Ceren ' i aradı. Ceren açmadı.Sonunda Duru bunun bir hayal olduğunu anladı.Sabah horozlar öterken Duru endişeliydi.Çünkü bugünün hayal gibi olamayacağını biliyordu.Zaten o hayal gibi olmasınısıda istemiyordu. Ölmek istemiyordu. Ama Ceren ' e birşey olmasını asla istemiyordu.O hayatındaki tek arkadaşıydı ve onu kaybetmek istemiyordu.Ailesi endişeli ve korkuyordu.Annesinin eli titriyor, babasının bacakları titriyordu.

Ailesi ve Ceren hastaneydeydiler. Duru ise sonradan gelmişti.Son bir kere Çanakkale 'yi koklamak, gezmek istemişti.Duru 'ya annesi niye geç kaldın dedi.Duru Ceren'le konuşmak istediğini söyledi ve onunla elveda arkadaşım tek arkadaşım diye seslerle konuştu.Doktor gelip, hazırız dediğinde, Duru yavaş ve sakindi.Arkasında ailesi ona elveda gözleriyle baktılar.Ama Ceren onu özleyebilecek hayatının sonuna kadar sevicek gözlerle baktı.Doktor Duru 'ya yatabilirsin dedi.Onu ameliyata aldılar eğer bir kere bile kalp atışı yavaşlarsa vazgeçilecekmiş.Duru' yu ameliyata almışlar.Ameliyat başarılı geçmiş yani Duru ölmuyormuş.Akşam Duru hastanede uyanmış ve yaşıyormuş inanmamış hayalindeki gibi olmuştu ama bir değişiklik vardı.Ceren'e bir yara bile olmamıştı.Hayatı normaldi.Artık lösemili değildi.Bir sürü arkadaşı olacaktı. Akşam kutlama yapıp, pasta kesmişler ve Duru'nun hayatı artık çok normaldi.Ceren'le konuşup, onla parka gittiler.