Zeynep, her zamanki gibi beklemekten usanmıştı. "Ya nerede kaldın?"
Yukarıdan bir ses "Tamam, geliyorum."
Kerem gömleğini iliklerken bir yandan da merdivenlerden iniyordu. Zeynep, çok sevinmişti, sonunda gidiyorlardı. Ne zamandır hayal etttiği yere, balayına , Paris'e gideceklerdi. (arkadaslar paris uydurmaca bise ok bana kizmayin sonraa) Uçak sonunda hareket etmeye başladığında saat sabahın beşiydi. Kerem mızmızlanarak "Niye bu kadar erken olmak zorunda ki, Paris bir yere kaçmıyor ya!" Zeynep aldırmadan camdan bakıyordu. Sonunda kötü huylu insanlardan uzaklaşmak huzur vericiydi. Sayın Yolcularımız, Paris'e ulaşmış bulunmaktayız. Lütfen... Zeynep, pilotun samimi olma çabalarına uyanmıştı. Ama Kerem hala uyuyordu. Zeynep hafifçe dürttü, Kerem, "Ne, ne var, geldik mi, nereye, nereye geldik, ne zaman??" Diyerek sıçradı. Zeynep, önce gülümsedi sonra, "Hayatım, Paris'e geldik, unuttun mu ya?" Kerem olumluca başını sallayıp hatırladı. "Tamam, hatırladım off çoookkkk uykum var." Diyerek esnedi. "Bir otel bulsak önce?" Dedi ümitle Kerem. Zeynep ise inkar ederek, "Olmaaaz. Gelir gelmez ilk işimiz neydiiii?" Diye sordu Kerem'e. Sanki küçük bir çocuğa bir şey ezberletmiş gibi. Kerem ise sıkılarak "Off! Eyfel Kulesi'ni görmektiiii!" Dedi ve gözlerini devirdi. Zeynep, "İnsek mi artık?" Diyince Kerem hala uyuklamakta olduğunu fark etti. "Tamam ya hadi kalkalım." İndiklerinde, Eyfel Kulesi bütün muhteşemliğiyle onları karşılıyordu. Zeynep, Kerem'e kocaman sarıldı "Canım kocam benim!"
