Drunk Souls |T.X|

μελαγχολικές Τετάρτες

23:37

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι.

Σκέφτομαι πολύ.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Πάλι προσπαθώ να πιέσω τον εαυτό μου να μην κλάψει, αλλά δεν μπορώ.

Δάκρυα κυλάνε στα μάγουλα ενός μεγάλου παιδιού.

Ένα παιδί που δν έζησε τίποτα στη ζωή.

Είναι Τετάρτη 25/10 και ώρα 23:40

Ένα παιδί πιέζει τον εαυτό του να κλάψει, γιατί μόνο όταν τα σεντόνια πλημμυρίσουν θα μπορέσει να γράψει.

Να εκφράσει το παράπονο του.

Λένε πως ο Θεός αγαπαει τον άνθρωπο, είμαστε παιδιά του λένε.

Έλα Θεέ γλυκοφιλησε με.

Αγάπησε με όπως κανείς άλλος δεν τόλμησε ποτέ.

Δώσε μου οίνο, είμαι ένα παιδί που αγαπάει τόσο πολύ το αλκοόλ.

Ξεριζωσε μου την καρδιά και φύτεψε τη στο κήπο της Εδέμ, στο παράδεισο που εσυ ο ίδιος έφτιαξες.

Δώσε αγάπη Θεε μου, σε εμένα και άλλα πολλά παιδιά που πίστεψαν τα ψέματα του Πίτερ πάν.

Δν υπάρχει η χώρα του ποτέ, εκεί όπου όλα τα παιδιά μπορούν να γελάνε ξένοιαστα χωρίς τα αυτιά τους να βουίζουν από το στρες.

Σε παρακαλώ Θεέ, εμφανίσου!

Είμαι μονάχα ενα παιδί.

Θέλω να βγω έξω μες το κρύο και να αρχίσω να τρέχω μέχρι να μου κοπεί η ανάσα.

Θέλω να ζήσω.

Θέλω να κλαίω αγκαλιά με ένα ξένο σώμα και όχι μόνη με ένα μαξιλάρι.

Τα χείλη μου έχουν ξεραθεί, έχουν πρηστει από το κλάμα.

Τα γλυφω αργά, μπορω να γευτω τη θλίψη.

Μαύρο...ωραίο χρώμα

Το βαφτιζω Τέχνη!

00:00

Ένα παιδί ελπίζει κοιτώντας το ταβάνι πανω στο οποίο εκατομμύρια αστέρια χορεύουν.

Τα δάκρυα στέρεψαν, τα μάτια έκλεισαν

Ένα παιδί κοιμάται ελπίζοντας σε ένα αύριο καλύτερο απτό σήμερα.

.
.
.
.

Μελαγχολικές Τετάρτες.

Ένα παιδί γράφει και ίσα που βλέπει τα γράμματα του.

Μαύρο μελάνι, σκόρπιες λέξεις δραπετεύουν από την φυλακή του μυαλού του.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Όλα τα παραπάνω τα βαφτιζω Ποίηση.

Γιατι;

Έτσι θέλω!

.