Drunk Souls |T.X|

Μόνο όταν...

Σε λίγες μέρες έρχονται τα Χριστούγεννα.

Σε 21 μέρες συγκεκριμένα.

Όλοι στολίζουν από τώρα, στρώνουν τραπέζια, φτιάχνουν μελομακάρονα, κουραμπιέδες, βάζουν παντού πολύχρωμα φωτάκια.

Οι σκοτεινές πλατείες παίρνουν χρώμα, παιδιά ανυπομονούν για τα δώρα.

Στο σχολείο οργανώνουν κάτι σαν συναυλία με χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια.

Δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα.

Είμαι κορίτσι ξέρετε.

Ένα κορίτσι που σε αντίθεση με άλλα κορίτσια δεν ενθουσιάζεται στην ιδέα ότι σε λίγες μέρες έχουμε γιορτή.

Δεν είμαι αναίσθητη, είμαι χριστιανή.

Πιστεύω στο Θεό, αλλά όχι στα Χριστούγεννα

Διότι τα Χριστούγεννα για εμένα είναι μια μέρα όμοια με ολες τις προηγούμενες.

Κάθε χρόνο αυτή τη συγκεκριμένη μέρα βγαίνω στους δρόμους να θαυμάσω τις ομορφιές της φύσης.

Βλέπω ανθρώπους να με χαιρετανε με ένα τεράστιο χαμόγελο και να μου λένε μια φράση που ακουω κάθε χρόνο.

"Χρόνια πολλά, να χαίρεσαι το ονομα σου...Και του χρόνου"

Με σφιγμένο χαμόγελο απαντώ ένα ξερό ευχαριστώ, επίσης.

Δεν μπορώ να χαμογελάσω αληθινά σε έναν άνθρωπο που ξέρω ότι με το που μου γυρίσει τη πλάτη του θα σβήσει κάθε ίχνος χαράς...

Ελπίδας.

Παραμονές Χριστουγέννων αν δεν κάνω λάθος καθόμαστε όλη η φαμίλια μαζί για να φάμε και να ευχηθούμε ο ένας στον άλλον.

Τίποτα το ιδιαίτερο δεν βλέπω σε αυτό το τραπέζι.

Ένα κόκκινο τραπεζομάντηλο και αντί για ένα απλό καθημερινό φαγητό έχουμε μια γαλοπούλα.

Η μάνα μου κουράστηκε αρκετά για να φτιάξει αυτό το υπέροχο δείπνο.

Σε ευχαριστώ μαμά, αλλά δεν βρίσκω τίποτα το ιδιαίτερο.

Δεν πεινάω, πάω να ξαπλώσω μου πονάει το κεφάλι.

Όλο μου το είναι πονάει.

Έπρεπε να της πω, να της φωνάξω.

Αλλά δεν θέλω να με περάσει για τρελή.

Γιατί δεν είμαι, είμαι απλά μια έφηβη που φέτος 12 μέρες πριν τα Χριστούγεννα κλείνει τα 16 χρόνια της πάνω στη γη.

Φέτος δεν θέλω να μπω στον κόπο να χαμογελάσω ψεύτικα...

Δεν θέλω να βγω στους δρόμους για να δω ανθρώπους βουτηγμενους μες την μαυρίλα που περιμένουν κάποια 'ξεχωριστή' μέρα για να φορέσουν την χαρούμενη τους μάσκα.

Θέλω να κάτσω στο κάτασπρο δωμάτιο μου στολισμένο μόνο με λευκά λαμπάκια, κρατώντας ένα βιβλίο γεμάτο ποιήματα και για συνοδεία ένα καφέ μες την πίκρα.

Θέλω να χαθώ ξανά στον κόσμο μου.

Όλα τα Χριστούγεννα έτσι θα τα περνάω μέχρι να βρω αυτό που ψάχνω.

Μέχρι να σταματήσουν οι πόλεμοι.

Μέχρι να μπορέσει κάποιος να φημωσει όλους τους ρατσιστές.

Να μαστιγώνει όλους τους βιαστές.

Να τιμωρήσει όλους εκείνους τους μπασταρδους που ρίχνουν όλα τα δικαιώματα των άλλων στο επίπεδο τους.

Μέχρι να μην υπάρχουν κοκκαλιαρικες φιγούρες περιπλανομενες σε σοκάκια με πρεζάκια

ψάχνοντας για λίγο φαΐ στα σκουπίδια και λίγη λευκή σκόνη έτσι για την ελπίδα σε ένα αύριο καλύτερο από κάθε άλλο

Μέχρι να μην υπάρχουν αδέσποτα βουτηγμένα μες τη λάσπη, τρέμοντας από το κρύο.

Θα κοιτάω από το παράθυρο το χιόνι να πέφτει απαλά στη γη μέχρι να γαληνεψουν οι ψυχές όλων των αδικημένων.

Μέχρι να γίνουμε όλοι ίσοι και όμοιοι.

Όλα εδώ πληρώνονται.

Όταν όλα όσα ειπα γίνουν πραγματικότητα μια μέρα του άγριου χειμώνα.

Εγώ η ίδια όντας ευτυχισμένη, θα βγω στους δρόμους χοροπηδώντας.

Θα παίξω χιονοπολεμο με μικρούς και μεγάλους.

Θα φιλήσω τα χείλη εκείνου που θα σταθεί στο πλάι μου.

Θα αγκαλιάσω εσένα που κάθεσαι μόνος στο παγκάκι με τα χέρια σηκωμένα.

Δεν είσαι μόνος φίλε.

Θα ανέβω στο πιο ψηλό σημείο και κοιτώντας ετούτο το κόσμο πλασμένο από αγγέλους και κατοικημένο από ανθρώπους πραγματικά ευτυχισμένους....

Θα πιστέψω, στα Χριστούγεννα.

Και όχι μόνο, θα δώσω και μια ξεχωριστή ονομασία στη κάθε μέρα που περνά και θα τη σημειώνω στο ημερολόγιο μου ως ημέρα γιορτής.

Οταν οι πληγες όλων επουλωθουν, μόνο τότε θα χαρώ το ονομα μου.

.
.
.
.
.
.
.
(01:01)