Straten van Vuur | Harry Styles

Hoofdstuk 2 - Lilly Jones

Terwijl ik Central Park inliep hoorde ik muziek op afstand. De jongen zong vrolijke kerstliedjes, maar zijn stemgeluid klonk diep met een randje eraan. Ik zocht tussen alle mensen door waar het geluid precies vandaan kwam en toen ik het geluid naderde, zag ik wie er stond te zingen.

Ik gokte dat de jongen en ik ongeveer dezelfde leeftijd hadden. Hij had een strakke zwarte broek aan en droeg donkerbruine mannenlaarzen. Hij droeg ook een zwarte dikke jas aan, waaronder ik een rood geruit blousje zag uitkomen. Zijn bruine krullen waren verwikkeld in een bandana, terwijl zijn vingers verpakt waren in grijze handschoenen waar de vingertoppen vanaf waren geknipt. 

Op het moment dat ik hem naderde, kruisten onze ogen, waarop hij kort glimlachte, maar vervolgens snel weer verder keek. Ik voelde de kou langs mijn benen omhoog kruipen richting mijn bovenlichaam, maar mijn jas hield de kou op afstand. Ik droeg één van mijn favoriete jassen. Het was een opgevoerde, witte bontjas. Hij was uiteraard nep, want ik kon me niet goed voelen bij het feit dat er meerdere dieren op brute wijze om het leven waren gekomen voor mijn jas. 

Ik stond een tijdje naar hem te luisteren, met mijn handen in mijn zakken, toen ik mijn telefoon voelde trillen. Ik voelde een sneeuwvlokje op mijn neus vallen en twijfelde of ik op moest nemen. Het was lang geleden dat ik ongestoord een wandeling door Central Park had gemaakt.

Mijn ego nam het over en besloot toch het telefoontje te beantwoorden. 'Lilly Jones,' zei ik, zonder te kijken wie me belde. Ik had verwacht dat het mijn werk was, maar tot mijn grote verbazing was dit niet het geval. 'Lilly Jones,' hoorde ik, een mannenstem aan de andere kant van de lijn zeggen.  

Het was Seth. Seth en ik hadden elkaar twee weken geleden voor het eerst ontmoet. We hadden elkaar leren kennen via Tinder en na twee maanden chatten besloten we af te spreken. Het viel alleen, simpel gezegd, enorm tegen. Seth was advocaat en had eigenlijk alles waar een vrouw wellicht voor zou wensen. 

Hij was charmant, knap én verdiende goed. Doordat hij ambitieus was zou ik me nooit zorgen hoeven te maken of financiële of materiële problemen, maar er was één ding wat me gigantisch aan hem stoorde. Hij was precies hetzelfde als mij. Hij was het in alles eigenlijk wel met me eens en hij stond precies hetzelfde in het leven als ik. 

Een typische work-a-holic, terwijl hij in zijn vrije tijd vooral bezig was met het bijspijkeren van zijn kennis of sporten. 'Waar ben je? Ik hoor je niet goed,' zei Seth. Ik rolde met mijn ogen en liep weg van de straatmuzikant, om Seth op een rustiger plekje te woord te staan. 

'Nu beter?' vroeg ik. Seth kuchte. 'Ja zeker. Ik belde je over het volgende: ik red het vanavond niet,' zei hij. Opnieuw rolde mijn ogen. Vanavond was er een jaarlijks kerstgala op mijn werk. Hierbij werden de doelstellingen voor het nieuwe jaar gepresenteerd, werd er teruggekeken op het afgelopen jaar én was er een fundraiser voor goede doelen. Kortom: een evenement waar veel mensen met belangen bij wilden zijn.

Mijn collega's waren er helemaal enthousiast over geweest. Ze hadden zich al voorbereid op de komst van Seth. 'Waarom niet?' vroeg ik, deels blij dat ik hem niet hoefde te zien, deels geïrriteerd dat ik nu met een uitleg moest komen. Hij zuchtte. 'Ik moet overwerken. Ik weet dat het stom klinkt, maar het is echt zo,' legde hij uit. Ik wist niet of ik hem moest geloven, maar ik wilde hem in ieder geval geloven. 

'Prima,' zei ik, zonder nog enig woord te zeggen. 'Weet je het zeker?' zei Seth, stomverbaasd. Nu was ik degene die een diepe zucht sloeg. 'Ja, ik spreek je nog, oké? Moet nu echt ophangen,' zei ik. Zonder een antwoord van Seth af te wachten drukte ik hem weg. Ik liep richting de straatmuzikant, die inmiddels gestopt was met spelen om wat water te drinken, nadat hij eventjes hoestte.

Ik pakte mijn portemonnee omdat ik de muzikant iets wilde geven. Ik had er respect voor dat hij hier stond, met zo'n brede glimlach en zo'n groot, aanstekelijk enthousiasme. Je zag aan hoe de mensen op hem reageerden dat hij een toegevoegde waarde was met zijn muziek. 

Ik liep naar voren om een briefje van vijf in zijn koffer te doen, terwijl hij zelf bij een bankje met iemand stond te praten. Toen ik bukte zag ik zijn visitekaartjes liggen en even twijfelde ik of ik er eentje mee moest nemen. Ik keek nog een keer op en zag hoe de jongen nog steeds in gesprek was. Ach, het kon altijd handig zijn. Zeker als we een muzikant nodig hadden voor één van onze bedrijfsevenementen. 

Dat was in ieder geval beter dan de muziek die er nu werd gedraaid. Ik stond op en maakte aanstalten om verder te lopen. 'Dankjewel,' hoorde ik een stem achter me zeggen. Ik draaide om en zag hoe de jongen inmiddels weer terug was gekeerd bij zijn koffer, terwijl hij naar me lachte.