My.
Płatki kwiatów
roztargnione silnym wiatrem
(zawsze nimi byliśmy).
A teraz,
nie ma nas wcale
(chyba nigdy nie było),
zmieniamy swoje teraz
zachłannie,
niczym deszcz
malujący obrazy
na szkle.
I uciekamy gdzieś
bardzo daleko,
tam
gdzie jeszcze
nie było nas.
