วันที่ 1
เช้าแล้วออกไปหาอะไรทานกันมั้ยครับ?
หน้าจอเครื่องมือสื่อสารของคนตัวกลมเด้งสว่างขึ้นในเช้าวันเสาร์ที่แสนจะขี้เกียจ เจ้าของมือกลมควานหาต้นตอเสียงที่ดังขึ้นก่อนจะกดดูข้อความบอกเวลาเก้าโมงเช้า พร้อมกับข้อความจากใครบางคนที่เขาเพิ่งเจอกันเมื่อคืน สีหน้าของคนเพิ่งตื่นแอบตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นข้อความ แต่ก็อดแอบยิ้มขึ้นไม่ได้ เขาไม่เคยได้รับความใส่ใจแบบนี้จากใครมาก่อนเช่นกัน
รู้แล้วนะว่าตื่นแล้ว...ให้เวลา 30 นาทีนะครับ
แอบอมยิ้มอยู่พักใหญ่ก็ปรากฏข้อความขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันทำให้หัวใจของชางกยุนเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ถึงแม้จะรู้ตัวว่าทั้งหมดที่เขาทำมันเป็นเพียงแค่แผนหลอกเสือออกจากถ้ำก็ตาม แต่ก็อดคนเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าบอสสุดหล่อจะมีใจให้เขาจริงๆ
30 นาทีผ่านไป
เสียงเครื่องมือสื่อสารตัวดีมันกำลังดังขึ้นอย่างไม่หยุด ในขณะที่เจ้าของกำลังเลือกเสื้อผ้าอย่างประณีต
"ครับบอส" ชางกยุนเดินเข้ามาหยิบเจ้าตัวการก่อนจะรับสายเพื่อไม่ให้มันหนวกหูไปมากกว่านี้
"พี่รออยู่ล็อบบี้นะ...ลงมาได้แล้วหิวจะแย่" น้ำเสียงออดอ้อนราวกับเด็กสามขวบทำให้ชางกยุนแอบลอบถอนหายใจเป็นไม่ได้ เขาไม่เคยต้องมาทำตามใจหรือว่ากระตือรือร้นตามคำสั่งของใครแบบนี้มาก่อน มันเป็นเหมือนการทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความเป็นจริงของตัวเขาเอง แต่ก็ไม่นานนักชางกยุนรีบแต่งตัวออกไปอย่างไม่ใส่ใจ ในเสื้อยืดสีขาวตัวบาง คอเสื้อที่คว้านลึกกว้าง พร้อมกับกางเกงยืนส์ขาสั้นเหนือเข่าที่ขาดลุ่ยตัวโปรด เดินลงไปพร้อมกับผมที่ยังคงเปียกหมาดๆ ก็ใครใช้ให้มาเร่งคนแต่งตัวกันเล่า ได้เท่านี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
