Barış , Defne ve Ömer'in uyuduğundan emin olduktan sonra çocuk odasındaki koltuğa yerleşti.Titreyen elleri 3 yıl öncesini düşünerek gazeteyi eline aldı ,
"Ünlü oyuncu Barış Arduç'un eşi , iki çocuk annesi ünlü oyuncu Elçin Arduç , 2 sene önce tam bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Barış , biliyor musun ben çok mutluyum."
Barış , Elçin 'in dediği ile gülümsedi.O da çok mutluydu , ay ışığında sevdiği kadın ile beraberdi.Mutluydu , her şey yerli yerinde , her şey fazlasıyla olması gerektiği gibiydi.Göğsüne yaslanmış yüzün içinden kızıl saçları bir kenara ayırdı , gözleri Elçin 'in ay yüzünü bulduğunda dudaklarına kısa bir öpücük bıraktı ,
"Biliyorum ve inan ben daha çok mutluyum."
***
Uzun zamandır kendisine sürekli şu soruyu soruyordu Barış ;
"Mutluluk ne idi ?"
Bunu tarif etmek kolaydı aslında.Mutluluk Elçin'di , mutluluk çocuklarıydı.Mutluluk yağmurlu bir günde boş bir sokakta Elçin'ile öpüşmek , o marifetli pamuk ellerin hazırladığı pazı sarmalarını midesine indirmekti.Mutluluk , karısı ile eski dergi röportajlarını , yaptıkları açıklamalarını baştan sona inceleyip yaptıkları saçma aşk inkarlarına karşı kahkahalara boğulmaktı.Mutluluk iki kişilik yatakta dört kişi olarak yatmak , sol taraftaki yastıkta huzurun kokusunu alabilmekti.
Barış'ın iki senedir sanki kayıp bir eşyayı büyük bir sabırsızlıkla bulmak için hafızasını yoklar gibi aradığı mutluluğun ulaşılabildiği tek yer düşünceleriydi.Acı bir gerçekti ama onların Mutluluk Zamanı bitmişti.Bu gerçek göğsündeki damarların kopar gibi acımasına sebep oluyordu.
Elçin'in bir sonbahar günü evden ajansla görüşmek , için sorgulanmayı gerektirmeyecek bir şekilde gidip geri dönmediği günden beri Barış' ın sahte mutluluğu ile süslediği bir hayatı , rutini vardı.Sahte bir mutlulukla kaplıydı hayatı çünkü anne yokluğu ile büyüyen iki çocuğu vardı.
Barış hiçbir zaman eve elinde bir içki şişesiyle giremedi , çocuklarının yanında hiç ağlayamadı , Elçin'in fotoğraflarına acıyla bakmaya şansı bile olmadı.
Defne ve Ömer Elçin ' in hiçbir iz bırakmadan kaybolmasından bu yana bir bebek gibi , bir çocuk gibi davranmamış , Barış ' ı hayretlere düşürecek kadar güçlü durmuşlardı.Barış her ikisinin de parıl parıl gözlerinde sevgilisinin bakışlarından bir parça buluyor , Elçin'in yaşadığına dair içi umutla doluyor , adeta yaşamak için bir sebep buluyordu.
Ama , bilhassa akşam olunca , o boş yatak odasında , kocaman yatağında yorganına sarılıp üşüdüğünde yanında olan tek şeyin göz yaşları olduğunu ağlıyor , sessiz sessiz ağlıyordu.
Elçin yoktu , ansızın batan bir güneş gibi ışığını , sıcaklığını alıp gitmişti.Kim bilir , belki yeniden güneş doğardı..
***
"Evet sayın seyirciler Defo kirli sepetine efsanevi bir basket attı!Ömer Bey durur mu?Ömer Bey'in tişörtü defalarca takla attıktan sonra sepetin içine girdi!"
