TIFFANY's POV
Isa.
Dalawa.
Tatlo.
"Siya o ako?"
Hindi na pala tinatanong ang mga ganyang bagay kasi simula pa lang siya at siya pa rin talaga.
"I'm so sorry, Marcus... Siya pa rin hanggang ngayon eh... sorry talaga..." Kung natuturuan lang ang puso ikaw ang pipiliin ko eh... kaso hindi natuturuan ang puso lalo na't ayaw nitong makinig sa atin.
"Oh... ganun ba? Ha ha sabi ko na nga ba, ang tanga ko naman pala para di ko mapansin ha ha... ay may mas itatanga pa pala ako yun ung napapansin ko na nga pero binabalewala ko pa kasi akala ko matututunan mo din akong mahalin pero mali pala ako." Mahirap. Masakit sa puso. Masikip sa dibdib. Nakakakonsensya.
"Hindi ko ka-kasi alam na b-babalik siya eh... nga-ngayong nandito na siya u-ulit, nalilito nanaman ako... e-ewan ko ba, maybe I'm the worst p-person you'll ever meet because I can't be contented with what I have. I-i'm r-really sorry." Damn this howling and for the tears I can never hold back.
"Maybe I can just never be your king nor your prince, but always remember I'll always be your knight who would save you from any danger and I'll promise you that I'll always stay with you no matter how vulnerable and fragile you are," He went near me and hugged me with his left arm resting on my shoulder and his hand caressing my hair as he uses his right hand that made me face him. "I'll be waiting for you, I love you." His lips touched my forehead that made me cry harder as I returned back to my senses, I saw him walking away slowly.
As he walks away I grabbed my phone as I dialed his number.
First ring.
Second ring.
Third ring.
"I know you're looking."
"So? What hap--"
"Curse you." I said as I runaway from this sorrowness.
