Mistyczna Miłość

Rozdział 2

Postanowiłem rozejrzeć się trochę po Krainie Bladych Twarzy. Po około 30 minutach byłem świadkiem kłótni mojej wybranki z jej bratem Edwardem. Wampir ewidentnie znęcał się nad nią, po chwili ją uderzył. Widząc to nie wytrzymałem i rzuciłem się na łotra. Napastnik próbował ugryźć mnie w szyję kiedy nagle odciągneła go i z płaczem wykrzyknęła:
-Uciekaj!
Natychmiast skierowałem się w stronę portalu. Biegłem ile sił w nogach, oprawca próbował mnie dogonić. W ostatniej chwili wskoczyłem do wrot prowadzących do Dzikiej Puszczy i przy tym uniknąłem dalszej walki. Od pewnego czasu wampiry nie mają całodobowego dostępu do naszego świata.

W świecie Bladych Twarzy

- Zostaw mnie! - wykrzyczała Miriam przez łzy
- Najpierw musisz mi powiedzieć czy coś Cię łączy z tą elficką gnidą! - wywrzeszczał Edward
- Nic mnie z nim nie łączy, widziałam go tylko raz na oczy!
- To dlaczego przychodził na tą polanę codziennie, przez trzy dni, co?
- Powtarzam Ci że nic mnie z nim nie łączy! - wywrzeszczała wampirzyca po czym uklękła na ziemi i zaczęła szlochać. Jej płacz był tak przeraźliwy że wszystkie ptaki wzleciały do góry, w stronę czerwono-krwistego nieba.
- Przestań się mazać poczwaro! W sumie o co ja Cię pytam? Nikt by Cię nie pokochał! Mój najstarszy, prawie wyłysiały kruk jest bardziej urodziwy niż ty!

Mroczna Puszcza

Gdy powróciłem do pałacu nie mogłem już wytrzymać. Postanowiłem zawierzyć się mojemu bratu Maksymiljanowi, był jednocześnie moim najlepszym przyjacielem, więc to jemu mogłem najbardziej zaufać.
- Cześć, Maksymiljanie
- Witaj bracie. Coś się stało?
- Muszę Ci coś wyznać. Chyba zakochałem się w wampirzycy.
- W wamp...!? - musiałem zakryć mu usta ręką ponieważ zaczął krzyczeć.
- Cicho! Przecież dobrze usłyszałeś!
Tylko proszę Cię, nie mów nic ani matce ani ojcu.
- Jasne, czemu akurat mi się z tego zwierzasz?
- Ufam Ci najbardziej z wszystkich na zamku. Jesteś moim najlepszym przyjacielem.
- Fakt.
- Musiałem komuś to powiedzieć bo ta myśl rozrywała mnie od środka.
- Rozumiem.
Po tej rozmowie poczułem się lepiej i zdecydowałem się na spacer z moim ojcem po Ogrodzie Westchnień. Rozmawialiśmy o ostatnim polowaniu. Dało mi to dobrą energię. Powiada się, że moc tego miejsca często pomagała w rosterkach sercowych.

Ciąg dalszy nastąpi