Beni Vurup Yerde Bırakma ♤Chanbaek

●2○

"Benim için sorun yok ama açlıktan ölme tehlikemiz var biliyorsun."

Hâlâ kucağımda olan Baekhyun'u bırakmamıştım ve o da göğsüme başını yaslamış, kalkmak için girişimde bulunmamıştı. Saçlarının arasında gezdirdiğim burnum, aşık olduğu kokuyu buram buram içine çekerken halinden oldukça hoşnuttu.

"Acıkırsam seni yerim. Hatta şurası lezzetli gibi." Başımı yüzünün yanına indirerek, kulak memesini ön dişlerim arasına nazikçe hapsettim.

Kıkırdayarak hafifçe kıpırdamıştı. "Ben acıkırsam ne yiyeceğim?"

"Sen de beni yersin."

Göğsümden aniden başını kaldırarak bir kaç saniye düşünür pozisyonda durdu ve sonra çok önemli bir şeyi farketmiş gibi gözlerini benimkilerle birleştirdi.

"Sen beni yiyorsan, ben seni nasıl yiyeyim ki?"

Bunu mu düşünmüştü yani? Kahkaha atmaya başlamıştım ve yüzünün aldığı şaşkın ifade hoşuma gittiğinden başımı geriye atarak gülmeye devam ettim.

"Çok komik de sanki."

Ben hâlâ gülüyorken söylediğinde, onun bu şirin hallerine öldüğümü düşünmeye başlamıştım. Sonra da onun bu şirin hallerini sürekli görebilseydim nasıl olurdu diye düşündüm. Hep benim Baekhyun'um olarak kalsaydı, normal bir ilişkimiz olsaydı; dünyanın en mutlu adamı olurdum sanırım.

"Ne düşünüyorsun?"

Gülmekten oldukça uzaklaşmış yüz ifademi farketmiş olmalıydı, sustum. Sustum çünkü ani bir soruydu ve dürüst olamayacağım bir durumdu. Dürüst olamıyorsam susmalıydım sanırım, ona yalan söyleyemezdim.

"Ciddiyken çok seksisiniz Bay Park." Ben daha kelimelerini idrak edemeden, başımı geriye yasladığım için belirginleşen adem elmam üzerinde dudaklarını gezdirmişti.

Bir haftadır ona dokunmadan yaşıyordum ve arzu dolu bedenim bu tarz girişimlerden çok acayip sonlar yazabilirdi.

"Cidden seni yemeyi düşünüyorum Chanyeol, çok açım."

Boynum üzerinde kısa süre oyalanan dudakları, minik bir öpücük bırakarak geri çekilmişti.

"Sehun da aniden çıktı gitti, o da açtı muhtemelen-.."

Konuşması sessizleşerek bölününce telaşlanmıştım, hatırlamaması normaldi ama hatırlamadığını farketmesi durumu korkunç sonuçlar doğururdu.

"Kahvaltı yaptık değil mi en son, Sehun aç olma-.."

"Kucağımdan kalkacak mısın yoksa sen oradayken mi ayağa kalkmalıyım?"

Konuşmasını bölme ve düşündüğünü unutturma çabam işe yaramış gibiydi, muzipçe gülümseyerek burnumun ucundan öptü. "Ben buradayken halledebilirsin."

Gülümseyerek elllerimle belinden tuttum ve önce hafifçe doğrularak bacaklarını belime sarması için bekledim. Gövdeme sıkı sıkı sarıldığında da ayağa kalkmıştım. Ben, dudaklarımın ucunda bir Baekhyun'la telefonumu almak için masaya doğru adımlarken o gözlerini kısmış gülüyordu. Sorgularcasına bakındığımda, kusursuz gülümsemenin sebebini öğrenmiştim. "Koala gibi hissediyorum."