Het meisje

1

Hey, hallo! Hier ben ik dan! : zoveel zin had ik om dat te beginnen roepen vanaf het moment dat ik er was. Maar in de plaats was ik een baby die de hele tijd huilde en mijn ouders nu al op de zenuwen werkte. Mijn ouders probeerden al heel lang een kind te krijgen en toen het eindelijk lukte kreeg ze een miskraam en daarna kwam ik! Ze waren zo blij toen ik er gezond en wel uitkwam of dat ik hoopte ik tenminste. Daarna zijn de jaren alleen nog maar heel vlug vooruit gegaan. Toen ik 3 was ging ik voor de 1ste keer naar school, toen ik 7 was leerde ik fietsen . Dit ben ik! Een meisje, niet de magerste, bruin haar, niet de grootste. Oké, hier begint het. 12 jaar middelbare school . Al de miserie begon zelf al op de 1ste schooldag. Ik dacht echt dat er die dag niks kon mislukken tot wanneer de directrice binnenkwam en vroeg of ik even wou meekomen. Ik stond op en volgde haar maar ik voelde me er echt niet goed bij. Toen ik de klas uitstapte voelde ik op mn rug al de ogen van de andere leerlingen branden en hoorde ik al overal gefluister maar ik ging door. We kwamen aan in het kantoor van de directrice en ik nam plaats. Ik ga niet moeilijk doen en ik ga gewoon vertellen waarom ik je wou spreken. Begon Mevr. Cammelberg. We hebben hier net namelijk telefoon gekregen van de politie. Ik had het gevoel dat ik ineens heel rood werd, precies of ik iets had fout gedaan maar dat was niet zo. Mevr. Cammelberg ging door. Het nieuws gaat over je ouders ze zijn gestorven in een auto-ongeluk. Ik wist niet wat me overkwam. Ik was zo verdrietig maar langs de andere kant had ik het echt niet door en wou ik het echt niet geloven. Het zijn mijn ouders, dat kan niet! riep ik. Ik heb ze deze morgen nog gezien! ging ik verder. Mevr. Cammelberg onderbrak me en zei: Ik begrijp dat het moeilijk te vatten is en dat het helemaal niet gemakkelijk zal zijn, maar kan je bij iemand terecht nu? Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht. Nee, ik was alleen met mn ouders, ik heb geen familie mee. Zei ik droevig. Ik vrees dat we je dan moeten opgeven voor een weeshuis. Zei mevr. Cammelberg. Nee! Riep ik. Niet naar een weeshuis! Wat wil je dat ik daar ga doen? Ik ben niet hopeloos! Mevr. Cammelberg lachte: Ik zeg toch ook niet dat je hopeloos bent, maar je hebt geen familie. Je kan toch niet alleen wonen zonder inkomsten. Je moet eten, de huur kunnen betalen . Je werkt nog niet eens. En misschien het belangrijkste, je bent nog niet oud genoeg. Ik verzin wel iets. Zei ik. Ook al had ik nog totaal geen oplossing. Ik kon niet helder denken. Ik wist net dat mijn ouders dood waren. Alle twee tegelijkertijd. En nu moest ik al kunnen nadenken met waar ik naartoe moest gaan? Er is nog 1 oplossing. Zei mevr. Cammelberg. Heb je toevallig vrienden waar je ouders ook goed mee overeen kwamen? Wat bedoel je? Ik snapte er niks meer van. Wel, als je niet naar een weeshuis wil is er nog 1 oplossing. Als de ouders van 1 van u vrienden u in huis wilt nemen dan hoef je niet naar een weeshuis te gaan. Zei mevr. Cammelberg. Dit was het beste nieuws dat ik in die 2 minuten gehoord had! Maar toch duurde het heel lang vooraleer ik een antwoord gaf. In plaats van heel blij te reageren en onmiddellijk aan mijn vrienden begin te vragen of het lukt reageerde ik niet. Dat is geweldig. Antwoorde ik neergeslagen na een lange tijd. Je klinkt anders niet zo blij. Gaat het? Vroeg mevr. Cammelberg ongerust. Ja, het is gewoon teveel in 1 keer. Ik weet nog maar net dat mijn ouders dood zijn en ik moet al weten waar ik straks naartoe ga. Ik weet dat het zwaar is en sorry dat ik u daar onmiddellijk mee moet lastig vallen maar ik denk niet dat het het beste is dat je straks niet alleen thuis bent: Vervolgde mevr. Cammelberg onmiddellijk. En ze had er misschien ook gelijk in. Moest ik straks alleen thuis zijn, zou ik blijven wachten in de hoop dat mijn ouders toch ooit zouden thuiskomen. Er is ook zoveel gebeurd in ons huis – ofja is het nu mijn huis- dat ik niet weet hoe ik het allemaal ga oppakken. Maar waar kon ik terecht? Ik kende helemaal nog niemand op deze school. Ik zou niet weten waar ik terecht zou kunnen. Zei ik zonder dat ik doorhad dat het luidop was. Ik was er nog altijd niet zeker van tot mevr. Cammelberg antwoorde: Ben je daar heel zeker van? Denk nog eens goed na misschien kom je nog op iemand. Ik dacht na, ik dacht al de hele tijd na. Ik dacht na over alles behalve over wat ik echt moest nadenken. Ik zat ondertussen al 2 uur bij mevr. Cammelberg en nu word het eventjes echt teveel. Al die vragen, al die mogelijke oplossingen. Ik ben nog maar 12. Ik wilde nog geen zelfstandig leven. Oké, op sommige momenten kan je eens wensen dat je ouders stoppen met zagen en klagen of dat je liever al alleen was tot wanneer het echt komt. Dan heb je het liefst dat ze al terug komen. Zoals nu, ik wou dat dit gewoon een droom was en dat ik gewoon kon wakker worden uit deze hel, maar het lukte niet. Ik zal ze nooit meer zien, ik zal ze nooit meer horen, ik zal ze nooit meer voelen. Ik zal nooit meer mooie herinneringen met hen kunnen maken, of met hen lachen, of ruzie maken. Ik zal nooit meer met hen kunnen spelen, of op hen wachten als ze weer laat zouden thuiskomen. Ik ben alles kwijt. Heel mijn jeugd ineens ook. Nu zal ik onmiddellijk zelfstandig moeten worden. Maar dat wil ik niet. Dat kan ik niet. Maar ik wil ook niet de last zijn van iemand anders. Stel dat ik bij een vriendin ga wonen, gooi ik heel hun leven ook overhoop. En wie weet vinden ze me dan niet meer leuk en wat moet ik dan doen? Dan blijf ik zeker helemaal alleen achter. Noor, Noor hoorde ik ineens roepen achter mij. Ik was weg bij mevr. Cammelberg en zat ondertussen al op de speelplaats. Noor! Nu hoorde ik het weer maar veel luider, maar ik keek nog altijd niet om tot wanneer ik iemand voelde op mijn schouder. Ik draaide me om en voor ik nog maar kon zien we het was slaagde ze onmiddellijk haar armen om me heen en knuffelde me. Ik zag je net buiten komen bij de directrice en ze vroeg mij of ik jou kende en toen heeft ze me alles verteld en ben ik jou onmiddellijk naar buiten gevolgd ondertussen had ik allang door dat het Eef was – mijn beste vriendin- Ik was allang vergeten dat zij hier ook op school zat. . en nadat je me toch niet hoorde roepen heb ik maar op je schouder getikt. Ze zag dat ik niet echt aan het opletten was wat ze zei. Ohnee sorry, ik was weer aan het ratelen zeker? Ik knikte. Sorry, sorry sorry, gaat het met jou? Het moet niet gemakkelijk zijn. Eerlijk wist ik niet eens wat ik daarop moest antwoorden. Ik weet niet hoe ik me voel. Voel ik me slecht, voel ik me verdrietig, ben ik kwaad? Ik zou het niet eens weten. Het gaat wel. Antwoord ik snel. Ben je zeker? Het is normaal als je je slecht voelt he, je weet juist dat je ouders nou ja gestorven zijn. Of weet je niet hoe je je voelt? Ze kent me veel te goed. Ik schudde mn hoofd. Ik weet echt niet wat er in me opgaat, ik kreeg het nieuws net te horen en dan volgde er onmiddellijk een vlaag aan vragen dat ik echt niet weet hoe ik me moet voelen. Het is gewoon allemaal teveel. Ik kon mn zin niet afmaken want ik barste gewoon in tranen uit. En zoals gewoonlijk ving ze me op. Dat is helemaal normaal meisje. Maar de mevrouw had wel gelijk, ik bedoel waar ga je nu naartoe? natuurlijk wist ik dat ze gelijk had en nog steeds heeft maar ik wil niks regelen, ik wil gewoon in mijn bed liggen en wenen. Ik heb geen flauw idee. Zei ik met een bevende stem. Je kan altijd bij mij terecht. Als je wil bel ik onmiddellijk mn ouders en gaan we nu naar huis. Ik wist eventjes niet wat ik hoorde. Het was het beste nieuws dat ik in deze 3 uur al gehoord heb. Maar toch kreeg ik er niet meer uit als dit: Dat zou ik heel fijn vinden, Dankjewel. Je hoeft daarvoor geen dankje te zeggen, dit is vanzelfsprekend. Je zou hetzelfde doen voor mij. Ze had gelijk, we sprongen altijd voor elkaar in het vuur, en als er iets was steunen we elkaar altijd. Ik ben blij dat je me gevolgd bent en dat je me gezien had. Anders wist ik echt niet wat ik nu zou doen. Antwoorde ik. Ik ben ook blij. Weetje anders bel ik nu mn ouders en zien we dan verder, goed? Ik knikte. Ze liet me los en pakte haar gsm om haar ouders te bellen. Voor ik het wist was ze al terug en ze zei: Mn mama komt ons alle twee onmiddellijk ophalen. Ze vindt het echt erg wat er gebeurt is. Het is waar ook. Haar ouders kende mn ouders. Het waren goede vrienden. Maar mn mama stelde voor, als je dat wil natuurlijk, om samen iets te gaan eten en dan te gaan shoppen om je gedachten te verzetten. Eigenlijk weet ik echt niet wat ik wil, maar het klonk niet slecht en zo kon ik mn gedachten verzetten. Het klinkt een goed idee. Zei ik. En ze omhelsde me weer. Weetje, eigenlijk ben ik wel een beetje blij nu want nu zijn we altijd samen en kan ik er altijd zijn als je me nodig hebt. Dat vond ik ook iets leuks om aan te denken. Dan gaan u ouders misschien op den duur ambetant worden, want met onze gekheid zei ik met een kleine glimlach. Heeeyyy, ja dat is waar maar nu zie ik je toch al een beetje lachen he. En ze had gelijk. Het was de eerste keer in deze 3 uur dat ik een oprecht lachje had. En dan pakte ze me vast en knuffelde ze me stevig! En zo zaten we minutenlang op de bank.

Tuuttuut! De mama van Eef was er. We maakte ons voor de eerste keer in minuten los van onze knuffel. Maar ik zou er liever terug in verdwijnen. Die minuten gaven zoveel steun, letterlijk en figuurlijk. Veel meer dan duizend woorden. Veel beter dan zelf nog maar 1 woord. En dat is iets waar alleen zij voor kan zorgen. Zij en niemand anders, zij is mijn beste vriendin. Eef haar mama stapt uit de auto en zonder veel te zeggen gaf ze me ook onmiddellijk een knuffel en precies of ze het aanvoelde begon ze er niet over en zei: Kom we gaan iets eten! Hebben jullie geen honger? en we waren weg. Samen gaan eten, samen gaan shoppen en even alles vergeten. En wonder bij wonder lukte het dan ook nog maar eens.

Ik hoop dat jullie dit deel van het verhaal goed vinden. Enkel als jullie dit al goed vinden plaats ik een volgend deel. Dankje xx