the expectations in your thoughts.

hoofdstuk 4

hoofdstuk 4.

"wakker worden""hey, slaapkop" Ik probeer m'n ogen open te krijgen, maar echt makkelijk gaat het niet. "Joyce stel je eens niet zo aan""probeer me niet voor de gek te houden"Ik kan me gelukkig alles nog herinneren, tegen een auto aangeknalt, naar huis gelopen, mama gebeld maar ze nam niet op en toen gaan slapen. M'n hoofd draait alle kanten op. Ik hou mama helemaal niet voor de gek. Het doet echt pijn. "Nou Joyce als je zo raar doet en niet reageert blijf je toch lekker in je nest liggen"Ik wil wat zeggen maar het lukt gewoon niet. De voetstappen van mama hoor ik op de trap vervagen. Waar zal ze nou geweest zijn gisteren. Het was maandag dus het was een vrije dag voor haar. Ach misschien was haar telefoon leeg. Ik probeer overeind te komen maar het lukt niet. Ik voel dat ik moet overgeven, maar ik kan het net binnen houden. Kon ik mama nu maar roepen, dit voelt niet goed. Het is nu wel handig als ik m'n bed uit zou komen, want ik moet naar school. "hey liefje hoe gaat het met je?" "Spreken we vanavond nog af?" Dat zijn vage zinnen die ik hoor. Is dat mama aan de telefoon? en met wie dan. Nee, dat is mama niet het zal vast wel iets op de tv zijn. Ik draai me om en val weer in slaap. Dan hoor ik de voetstappen van mama weer de trap opkomen, ik denk dat het inmiddels al in de middag is. "Waar zit je!" "Joyce nu moet je goed naar me luisteren, ik weet niet of je grappig probeert te doen of wat dan ook, maar je school heeft gebeld waar je blijft." "Mama ik kan het allemaal uitleggen!"" Je hoeft helemaal niks uit te leggen, kom je bed uit en ga naar school."Ik sta voorzichtig op, mama kijkt niet meer op of om en is alweer weg gelopen. Ik pak het aspirientje wat op m'n nacht kastje ligt. Misschien dat dat de pijn wat verzacht. Ik pak snel m'n mainstreet sweater, doe een spijkerbroek aan, snel m'n haar in een staart en dan hup naar school. Oh, nee nu moet ik natuurlijk een briefje halen omdat ik te laat ben. Ik ga naar de balie en zeg dat ik me verslapen heb. Ik weet dat ze dit niet goed keuren en dat ze me een briefje mee geven. Ik vrees voor het ergste en denk dat ik de rode kaart mee krijg. Dat betekent dat ik vrijdag tot half 6 op school moet blijven. En ja hoor ik had gelijk. "Mevrouw Joyce dit is je 5de keer te laat in 3 weken tijd, dit kunnen wij niet goed keuren. Meld je vrijdag het 8ste uur maar in lokaal 206. Met een teleurgesteld hoofd loop ik naar m'n klas. Ze zitten bij Franse les. Als ik de klas binnen kom wordt er gelachen. "C'est une sweater de gay."roept een jongen uit m'n klas. De leraar begint te lachen. Ik weet anders heus wel wat het betekend. Ik doe normaal nooit mainstreet kleding naar school aan, onder andere voor zulke reacties. Na alles heb ik er vanochtend niet bij nagedacht. Ik ben op m'n plek gaan zitten en ik kon wel door de grond zakken. Ik werd door iedereen aangestaard. Waarom weet ik ook niet. "Zie ik er dan zo raar uit? wat doe ik nu verkeerd" M'n hoofd gaat als een razende tekeer. Ik kan hier toch ook niet meer tegen. De rest van de dag heb ik het gezellig met m'n vriendinnen en de hoofdpijn is gelukkig minder aan het worden. Toch zit me nog iets dwars, dat telefoongesprek van vanochtend. Tegen papa zal ze het niet zo hebben aangezien ze al drie jaar uit elkaar zijn. Ik zou ook niet eens meer willen dat ze bij elkaar kwamen. Ik zie me vader een weekend eens in de twee weken en ik vind het best zo. Maar tegen wie had ze het dan. Ik ga na school met Annabel mee naar de stad we gaan even een smoothie halen. We lopen de winkel uit en gaan op een bankje zitten. Dan valt m'n blik op een raam, het is een weerspiegeling. Ik kijk er naar en blijf staren. Annabel stoot me aan. " Waar zit je nou de hele tijd naar de staren, zie je Daan zitten ofzo" Was het maar zo'n feest dacht ik bij mezelf. Net als ik wil vertellen waar ik naar staarde wordt er op onze schouders geklopt. Ik schrik me dood en vlieg overeind. "Rustig aan, ik ben het maar." Het is onze dans lerares. Annabel en ik dansen in de dezelfde groep vier uur per week. Als ik dans dan voel ik me eigenlijk vrij en kan ik even alles vergeten. " Ik zag jullie lekker in het zonnetje zitten en dacht ik zeg even gedag. Ik heb morgen een heel leuk nieuwtje voor jullie!" Annabel en ik krijgen een glimlach op ons gezicht. Leuk nieuws is altijd welkom. Eigenlijk willen we het nu al weten maar dat mocht nog niet. We zeggen de lerares gedag en gaan naar huis. Annabel is ook door naar huis gefietst en ik zit thuis op de bank. Ik had mama een berichtje gestuurd dat ik met Annabel mee was. Niet wetende dat we al heel snel weer thuis waren. Ik hoor de buitendeur open gaan. Dit klinkt niet als alleen mama. Dit zijn twee personen...