Wolf's Heart

Caput novem

Zoals jullie zo wel zullen merken heb ik bijna alle namen aangepast. Hier even een lijstje: 
Teardrop: Cynk
Earthquake: Moort
Cheshire: Minn
Yellowstone: Izzel
Corazon: Tilz
 Ik hoop dat ik jullie hiermee niet te veel verwar.
-------------------

We hadden al de hele dag gelopen en mijn voeten deden pijn. Bij iedere stap die ik zette werden mijn voeten zwaarder. Het werd ook steeds kouder, het zou me niets verbazen als het binnenkort zou gaan sneeuwen. Teardrop sloeg haar arm om me heen. 'Lukt het nog of zal ik je even dragen?' vroeg ze vriendelijk.
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee dank u, het gaat', antwoordde ik beleefd.
Teardrop glimlachte en verhoogde haar tempo om weer bij de rest van de groep te kunnen lopen. Ik sjokte er langzaam achteraan. Na een poosje was ik het zat om alleen te lopen en trok ik even een sprintje, toen ik eenmaal rende voelde ik me herboren en ging ik nog harder rennen. Ik kreeg er een fijn gevoel van.
Crimson Moon zag me voorbij rennen trok ook een sprintje terwijl Moort met haar ogen rolde. Skye gniffelde. 'Laat haar toch, ze is nog zo jong.'
Moort knikte met tegenzin. 'Ik wil gewoon niet dat mijn leerling verkeerde dingen leert van die belhamel.'
Die laatste woorden spuugde ze als het ware uit. Was dat hoe ze me zag? Ik deed alsof ik het niet hoorde maar voelde me verdrietig. Wat moest ik toch met mijn leven? Niets van wat ik ooit had meegemaakt, gaf me een reden te leven. Niets van wat ik ooit had gezien, bracht me nog vreugde. Cameron was dood... Ik hoorde Teardrop op Moort reageren. 'Komaan, Crimson leert heus niks verkeerds aan. We hebben Lydia toch mee zodat alles goed gaat? Wees nou niet zo negatief.'
Moort haalde onverschillig haar schouders op. Was dat zo? Was ik mee zodat alles goed ging? Hoe moest ik dat dan opvatten? Was ik mee zodat hen niks overkwam of was ik mee omdat ze bang waren dat ik alles op zijn kop zou zetten als zij tijdelijk niet in de buurt waren. Ik kwam er later wel op terug. Ik wilde niet dat ze wisten dat ik ze had gehoord omdat ik al genoeg aan mijn hoofd had en eerst meer over mezelf wilde begrijpen.

Ik had Teardrop even apart genomen, maar net toen ik de moed had verzameld om mijn vraag te stellen kwam Crimson Moon luidruchtig de kamer binnen. Ze keek mij en Teardrop verongelijkt aan toen ze het woordenboek Duits-Nederlands en het rietje naast me zag liggen. 'Wat heeft Lydia gedaan?' vroeg Crimson verbaasd.
'Niks', antwoordde Teardrop, 'Ze wilde me alleen iets vragen omtrent deze twee voorwerpen.'
Nu keken beide personen me afwachtend aan. 'Eh...' stamelde ik.
'W... Waarom wilde u gisteravond dat ik het woordenboek aangaf?'
Teardrop lachte. 'Was dat was je wilde vragen? Zo moeilijk was het toch niet?'
Ik knikte en voelde dat mijn wangen langzaam rood kleuren. 'Ja', antwoordde ik snel.
Crimson wilde iets zeggen, maar sloot haar mond gauw weer. Waarschijnlijk mocht ze iets dus niet zeggen. Teardrop gaf haar een zacht schouderklopje. 'Dat woordenboek was er voor zodat ik niet mijn volle kracht zou gebruiken als ik je sloeg. De situatie was namelijk persoonlijk. Dan is het beter om een dik boek tussen je elleboog en je lichaam te klemmen, op die manier kun je nooit te hard slaan omdat je alleen je onderarm mag gebruiken. Als je meer dan je onderarm gebruikt zal het boek op de grond vallen, dan moet je dus niet slaan en is het zeker te hard. Als je bij iemand anders zoiets zou doen en ik had moeten straffen, had ik je ook niet met mijn volle arm geslagen. In een persoonlijk geval hoort dat hetzelfde te zijn.'
Ik knikte met ogen zo groot als schoteltjes. Ze had me gisteravond niet alleen gespaard, maar als ze wel had geslagen was dat ook nog eens zacht geweest. Ik probeerde de informatie te verwerken, ondertussen vroeg Teardrop aan Crimson waarom ze zonder te kloppen binnen kwam. Crimson verontschuldigde zich voor het feit dat ze zonder kloppen binnen kwam en zei daarna dat ze binnen was gekomen omdat ze moest zeggen dat het Teardrops beurt was. Het kwam allemaal nogal vaag op me over. Wat werd er mee bedoeld? Welke beurt? Teardrop knikte. Crimson was bang dat ze niet duidelijk genoeg was geweest en probeerde het toe te lichten. 'Je weet wel, dat ene.'
Teardrop knikte nogmaals, kennelijk begreep ze wat Crimson bedoelde. Crimson werd echter steeds onzekerder. 'Zeg ik het zo goed?'
'Het is al goed, je vind het gewoon nog moeilijk me te vertellen. Dat is niks om je zorgen over te maken.'
Zonder verder nog iets te zeggen liep Teardrop de kamer uit. Nu was ik hier alleen met Crimson. 'Nog sorry van dat ik u aanviel', zei ik in de hoop een goed gesprek op te starten.
Ze glimlachte. 'Het is al goed. Je hebt je straf gehad dus ik vergeef het je. Heb ik van Teardrop geleerd.'
'Wat heeft u van haar geleerd?'
'Dat het geen zin heeft om boos op iemand te blijven. Beter straf je het af en vergeef je het daarna.'
Ik knikte begrijpend. Het klonk best logisch. 'Waar is Teardrop nou eigenlijk?' vroeg ik nieuwsgierig.
Ik hoopte dat Crimson het me zou vertellen. Ze was daarnet zo vaag geweest, maar nu was er geen alfa in de buurt dus was de kans groter dat ze het me zou vertellen. 'Kan ik niet zeggen, hé? Ik mag mijn mond niet voorbij praten.'
'Maar ik ben nieuwsgierig. Wilt u echt niet een klein beetje los laten?'
Ik hoopte dat ik haar met mijn beleefde taalgebruik kon over halen. 'Nee', antwoordde Crimson kortaf.
Ik keek ondeugend naar het rietje dat Teardrop had laten liggen. 'Je laat het', beantwoordde Crimson mijn blik.
'Ah kom op, ik wil het alleen maar aanraken en ik beloof er verder niets mee te doen.'
Crimson rolde met haar ogen. 'Heel even dan.'
Pijlsnel schoot ik naar voren en pakte ik het rietje op. Gaaf. Ik bestuurde het voorwerp aandachtig. Ik had ze nog nooit van dichtbij bekeken en het viel me nu op dat het van rotan was gemaakt. Ik dacht altijd dat het van bamboe was, maar bamboe was hol en het rietje niet. Het materiaal lijkt erg op riet, maar riet is niet flexibel genoeg. Als je nog wat beter keek zag je dat de rotan geschild was. Geschild rotan staat er om bekend dat het flexibeler en pijnlijker is dan ongeschilde rotan. Verder kon ik nu pas zien hoe dun het rietje nou echt was. Het lijkt misschien een onschuldige tak, maar dat dunne is gemeen. Als dat dunne op je huid komt voelt het alsof het er dwars doorheen snijdt. Dikkere rietjes zijn veel draaglijker. Er trok een onbehaaglijk gevoel door mijn lichaam, alsof ik iets fout deed. Er werd op de deur geklopt. Crimson sprong zo snel mogelijk op me af en trok het rietje uit mijn handen. 'Werk mee', fluisterde ze terwijl ze mijn pols vast pakte.
De deur ging open. Moort stond in de deuropening. Ze keek ons chagrijnig aan. 'Wat denken jullie hier uit te voeren?'
Tijd om geschrokken te kijken kreeg ik niet. Meteen na Moorts vraag voelde ik pijn door mijn hand heen trekken. Ik probeerde mijn hand terug te trekken maar Crimson bleef het stevig vast houden. 'Dat zal je leren een grote mond tegen me op te zetten.'
Ze gaf me nog een tik. 'Crimson, leg dat rietje onmiddellijk neer', commandeerde Moort.
Uit angst gooide Crimson het ding nu op de grond. 'Leggen zei ik, niet gooien.'
Nu pakte Crimson het rietje opnieuw op en legde ze het rustig neer. Moort liep met een gezicht als onweer naar haar toe. 'Hoe kom je aan dat rietje en waarom sla je Lydia er mee?'
'Teardrop had het hier laten liggen en Lydia had een grote mond. Dus dacht ik...'
'Dus je dacht dat je Lydia er dan wel mee kon slaan?'
'Ja...'

'Hier komen en neem dat rietje mee.'
Crimson pakte het rietje weer op en schuifelde er onzeker mee naar Moort. 'Braaf. Lydia, wil jij ook even hier komen?'
Deze woorden maakten mij nog banger dan ik al was. Wat was Moort van plan? Als ik in wolvenvorm was geweest liep ik nu met mijn oren plat in mijn nek naar de alfa toe. Ze pakte mijn hand vast en keek er naar. 'Zo rood is dat niet, hoe vaak ben je geslagen?'
'Ik heb niet geteld, mevrouw.'
Nu keek ze Crimson aan. 'Hoe vaak? Was je uberhaupt wel bezig met slaan toen ik binnen kwam of is dit een smoesje?'
Crimson begon nu nerveus naar de grond te kijken. 'vijf keer... Ik sloeg al voordat u binnen kwam.'
'Als je liegt kun je het nu nog aanpassen.'
'Ik lieg niet.'
Dat deed ze wel. Crimson loog. Ze had me echt geen vijf keer geraakt. Minder.
Moort keek haar afkeurend aan en greep haar bij haar oor. 'Ik voel je angst en je gezicht kleurt rood. Laat ik je maar even apart nemen.'
Crimson begon nu te jammeren. Moort reageerde er op door haar een trap te geven, daarna liep Crimson gedwee mee naar een andere kamer. Nu was ik helemaal alleen en wist ik niet wat er ging gebeuren...