Paranoid.

Olmuyordu. Ne yapsam olmuyordu. Sakince nefes alıyor, veriyor fakat beynimdekileri kontrol edemiyordum. Aklımdaki kötü düşüncelerden arınamıyordum. Kullandığım onca ilaç, gördüğüm onca hayal, geceleri garip garip duyduğum seslerden dolayı uyuyamamam, durduk yere şizofrenleşmem, küçücük bir olayı mantıksız bir şekilde içimde büyütüp kendi kendimi korkutmam, geceleri korkudan uyuyamamam ve daha bir çoğu. Dayanamıyor gibiydim artık. Sadece hiç bir şey düşünmeden uyuyabilmek veya hayatıma son vermek istiyordum. Fakat onu da yapamıyordum. Denemiştim, bir çok kez. Ama ölmekten de korkuyordum. Herkesten korkuyordum. Her insandan şüpheleniyor, kimseye bağlanamıyor, arkadaşlık kuramıyor ve bu şekilde çevremdekilere rahatsızlık veriyordum. Ne olursa olsun bu böyle devam edecekti. Düzelebileceğime inanamıyordum. Gözlerimin altı mosmor olmuştu uykusuzluktan. Ne zaman annem hastaneye yatırılmamdan bahsetse, sinirden kendimi parçalıyordum. Durduk yere sinirleniyor ve insanların kalbini kırıyordum. Bana deli gözüyle bakmalarını istemiyor ancak kendime de engel olamıyordum. Kendimi bir kuyuya düşmüş, sesi kısılmış ve yardım bekleyen biri gibi hissediyorum. Asla bana yardım edemeyecekler. Ben normal biri olmak istiyorum. Fakat yapamıyorum.