Far Away

Chapter 4

(Kate POV)

Ik pak m'n koffers bij elkaar en zet ze bij de deur. 'Moet je echt gaan?' vraagt Lianne teleurgesteld. Ik knik. 'Vandaag kan ik de sleutel van m'n huisje halen', zeg ik en geef Lianne een knuffel. Vervolgens loop ik naar Nila en omhels haar. 'Bye Kate, we zien je snel weer', zegt Nila en glimlacht somber. 'Bye Josh', zeg ik en knipoog naar hem. 'Bye Kate, ik zie je wel een keer verschijnen met de taxi', zegt Josh en glimlacht. Ik zucht en pak m'n koffers bij elkaar. 'Let's go', verzucht ik en rol de koffers de deur uit. 'Goodbye guys', zeg ik en kijk ze teleurgesteld aan. Drie dagen zijn veel te kort.. 'Goodbye Kate', zeggen Lianne, Nila en Josh tegelijk. Ik pak m'n koffers en rol ze met moeite achter me aan. Josh komt achter me aan rennen. 'Ik help je wel met ze naar de taxi te brengen', zegt hij en pakt twee koffers van me over.

Josh zet de laatste koffer in de taxi en gooit de kofferbak dicht. Ik zucht en omhels Josh. 'Doei Joshie, ik ga je missen', zeg ik. Hij drukt een kus op m'n wang en knipoogt. 'Doei Kate', zegt hij en zet een stap achteruit. Ik stap de taxi in. 'Washinton please', zeg ik tegen de man en kijk uit het raam. Als ik de taxi hoor start, zwaai ik naar Josh tot hij uit het zicht is. Vervolgen pak ik m'n oortjes en zet m'n muziek op. Ik staar naar de cover van Midnight Memories. Harry... Ik zucht en er rolt een traan over m'n wang. Ik mis Hazz, maar ik hou me groot. Alsof de tijd stilstaat rijden we verder.

We rijden een straat in langs het water. Nummer 135 moest het zijn. Mijn ogen glijden langs de huizen. Aan het einde van de straat, waar het dood loopt, staat een redelijk groot huis een beetje afgelegen. Ik speel met de huissleutel in m'n handen. Dat moet het zijn. 'Naar dat laatste huis alstublieft', zeg ik en de man rijdt verder. Als de taxi stopt, pak ik alvast het geld voor de chauffeur. Ik leg het geld op het dashboard en stap uit. Ik til m'n koffers eruit en zodra ik de kofferbak dichtsla, rijdt de man weg. Ik draai me om en kijk naar het huis. Het is aardig groot en heeft drie verdiepingen. Ik rol de koffers naar de voordeur. Ik pak de sleutel en doe hem in het sleutelgat. Voorzichtig draai ik het slot open en stap naar binnen.

Als ik m'n koffers heb uitgepakt en mezelf een rondleiding heb gegeven in het kant en klare huis, besluit ik maar eens Washington te gaan verkennen. Ik pak m'n handtas en loop naar buiten. Ik snuif de frisse buitenlucht op en loop naar het watertje. Mooi.. Ik wandel langs het water richting de winkelstraten. Ik ga wel even langs Starbucks dan heb ik wat te doen.

Ik zit bij Starbucks en pak m'n mobiel erbij. Twee gemiste oproepen en een berichtje. Harry heeft me geprobeerd te bellen. Hoe laat is het? 4 uur. Ik heb geen flauw idee waar Harry is. Ik bel hem straks wel terug. Ik spring van de barkruk af en loop met m'n bekertje Starbucks terug naar huis.

'Hee babe, wat fijn om je stem weer te horen', zegt Harry en zijn lieve stem doet me smelten. 'Hey Hazza, ik mis je, het huis hier is echt geweldig hoor maar... zonder jou is het zo saai', zeg ik en ik wrijf over m'n arm. 'Lieverd ik zorg ervoor dat ik zo snel mogelijk weer kan langskomen, beloofd?' zegt Harry. 'Beloofd', fluister ik bijna. 'Maar ik moet nu alweer gaan, bye babe, ik spreek je snel weer', zegt Harry lief. 'Bye Hazz, spreek je later', zeg ik en hang op. Ik leg m'n mobiel neer en ga op de bank zitten. Jeetje als je alleen bent is het echt vreselijk saai. Ik zet de tv aan en staar levenloos naar het scherm. Ik zap wat naar verschillende zenders. Ik stop bij een zender. Midnight Memories.. Ik staar naar de vijf jongens op het scherm. M'n oog valt op Harry. 'Was je maar hier', fluister ik en druk de tv uit. Ik moet dit niet kijken. Ik pak m'n mobiel en loop naar boven. Ik laat me achterover vallen op m'n hemelbed en binnen een paar minuten val ik al in slaap.

De zonnestralen schijnen via het raam door m'n doorzichtige gordijntjes van het hemelbed. 'Goodmorning Washington', zeg ik en stap uit bed. Ik heb besloten om een supermarkt te zoeken en de dagelijkse spullen te gaan. Ik kleed me snel om en ren naar beneden. Ik smeer snel een broodje en prop hem in m'n mond. Als ik door het raam naar buiten kijk, zie ik de postbode iets in m'n brievenbus doen. Ik ren met het broodje in m'n mond naar buiten en haal de post eruit. 'Adowptie cwentrum?' mompel ik verbaasd met volle mond. Terwijl ik de brief open scheur loop ik naar binnen. Ik ga op de bank zitten en neem de laatste hap van m'n broodje. Ik haal de brief uit de envelop.

Geachte mrs. Kings,

De adoptie op Sophie is afgerond. Ik verwacht U over een paar dagen bij ons om haar op te halen.

Vriendelijke Groet adoptie centrum Washington

Mrs. Kings? Kings is niet eens mijn achternaam. Ik heet Westers. Ik laat mijn ogen over de brief glijden, op zoek naar een telefoon nummer. Aha. Ik toets het nummer in op m'n mobiel. Hij gaat over. 'Met adoptie centrum Washington, u spreekt met BrookLynn', zegt de stem aan de andere kant van de lijn. 'Ja, hallo met Kate Westers. Ik kreeg net een brief van jullie binnen voor een ene Mrs. Kings die een meisje geadopteerd zou hebben', zeg ik. De vrouw zucht. 'Uhm.. Mrs. Kings is een week geleden overleden. Ze heeft inderdaad een meisje, Sophie, geadopteerd. Maar omdat mevrouw Kings...', vertelt de vrouw maar ik onderbreek haar. 'Kan ik zo langskomen?' vraag ik snel. 'Euh ja..', zegt de vrouw verbaasd. 'Oke ik zie u zo', zeg ik snel en verbreek de verbinding. Ik pak m'n handtas en trek m'n jas aan. Zodra de taxi er is rijden we weg.