Far Away

Chapter 6

(Harry POV)

De grond onder me begint lichtjes te trillen en een paar dingen vallen uit de rekken van de supermarkt. Huh? Na een minuut of zes stopt het trillen en loopt iedereen weer rustig door. Vreemd.. Zou dit vaker gebeuren in Japan? Achja..

Ik zet de tas met boodschappen achterin de auto en stap in. Ik start de auto en rij van de parkeerplaats af. Zo, nog even 2 uurtjes rijden.

Op half uurtje afstand van de stad, wordt ik tegen gehouden door een paar agenten en hulpverleners. 'Meneer, waar moet u heen?' vraagt een van de agenten. Ik trek m'n wenkbrauw op. 'Ik weet niet precies, ergens vlakbij Tokio', zeg ik. 'Sorry dan kan ik u niet door laten gaan', zegt de agent. 'Wat?! Waarom niet?!' vraag ik lichtelijk in paniek. 'Ik weet niet of u het heeft gemerkt, maar er is een aardbeving geweest en Tokio en de steden rondom Tokio zijn nogal zwaar getroffen', zegt de agent, zonder enkele emotie. Mijn hart slaat een slag over. Wat?! 'Ik moet erheen!' roep ik en geef gas. Ik scheur langs de agenten en hulpverleners. Een paar agenten schreeuwen iets naar me, maar ik blijf rijden. De mensen achter me worden steeds kleiner en hoe verder ik rij hoe meer puin ik zie.

Ik stap uit. M'n auto staat voor een groot beton blok van een gebouw. Ik kijk om me heen en het enige wat ik zie is puin. Alleen maar puin.

Ik loop nu al een halfuur te zoeken naar de plek waar de studio zou moeten zijn. Af en toe zie je huilende en paniekerige mensen wegrennen. Hier en daar liggen wat dode mensen of dieren. Het beeld ervan is afschuwelijk. Rilling lopen over m'n lichaam.

Daar moet het zijn! Ik wurm mezelf tussen het pijn door. 'Niall! Zayn! Liam! Louis!' roep ik en hoop een antwoord terug te krijgen. 'Help!' hoor ik een schorre stem. 'Liam?!' roep ik. 'Hier.' Ik duw het puin aan de kant voor zover dat mogelijk is. Tussen een paar grote beton blokken zit iemand in elkaar gedoken, helemaal onder stof en vuil en een grote wond op z'n voorhoofd. 'Liam, o god, wat is er met jullie gebeurd', fluister ik en help Liam op te staan. 'Opeens hoorde we mensen gillen en alles begon te trillen en toen gebeurde dit', zegt Liam en zijn stem is helemaal weg. Waarschijnlijk van het roepen om hulp. 'Waar is de rest?' vraag ik. 'Waarschijnlijk daar', zegt Liam en wijst naar een grote hoop met puin. Ik kruis m'n vingers op de hoop niks ergs aan te treffen. Ik probeer zoveel mogelijk puin van de hoop af te trekken. Dit gaat nog wel even duren.

Als we Louis en Zayn hebben gevonden moeten we alleen Niall nog zien te vinden. 'Niall?' roepen Louis en Zayn. Geen antwoord. Waar is hij? Ik loop naar een grote hoop puin die verder op ligt. Uit paniek en angst gooi ik alles aan de kant. Na een minuutje "graven" in het puin zie ik een blond lok haar tevoorschijn komen. Haastig begin ik het puin eromheen weg te halen en ik zie Niall's bleke gezicht. Nee laat het niet waar zijn. Het eerst wat ik doe zodra het puin weg is, is aan zijn pols voelen. Gelukkig... Hij leeft nog. Ik zucht opgelucht. Hij is alleen wel bewusteloos. Ik til hem op en draag hem met moeite naar de jongens. Om de zoveel seconden struikel ik wel over het puin. 'Guys we moeten naar mijn auto en naar het ziekenhuis', zeg ik en draag Niall naar mijn auto.

Na een half uur zijn we eindelijk bij m'n auto en leg ik Niall uitgeput op de achterbank. Pff iemand een half uur tillen is niet leuk. Ik laat de jongens instappen en start daarna de auto. Let's go to a hospital..