A bright summer

Hoofdstuk 16 Mansions and butlers

Na een kwartiertje kwamen je aan bij een kast van een huis, ik kon mijn hogen niet geloven. Dit huis was nog groter dan het huis van Vera en Gale bij elkaar! Het hek ging automatisch voor ons open. We reden de oprit op, waar nog drie auto's stonden. We stapte uit en liepen naar de voordeur. Theodor opende hem en we liepen naar binnen. Van binnen was het nog mooier dan van buiten. 'Kom maar mee, mevrouw Adams is waarschijnlijk in de keuken eten aan het maken. Ik liep, met mijn koffertje, achter Theodor aan. En inderdaad stond een mooie, slanke, Italiaanse vrouw in de keuken.'mevrouw, Summer is er.' De vrouw draaide zich om en keek enthousiast mijn kant op. Ze had bruin, kort haar en knal groene ogen. 'Och Summer schat wat ben je groot geworden!' Ze liep naar me toe en gaf me een knuffel. 'Je herkent me zeker niet meer? De laatste keer dat ik je zag was je nog een kindje, nu ben je gewoon bijna een volwassen vrouw.' Ik schudde mijn hoofd. Mevrouw Adams legde de groente en het mes neer en ging aan de eettafel zitten. 'Tien jaar geleden waren we naar New York verhuisd omdat Ricardo, mijn man, hier een betere baan kon krijgen. Daarvoor woonde we ook in Seattle. Toen ik het nieuws van je vader had gehoord kon ik het niet over mijn hart verkrijgen jou daar als wees alleen te laten.' Ik glimlachte 'Dank u wel mevrouw.' 'Oh zeg maar Ella en je hoeft geen u te zeggen. Ga jij nu maar je spulletjes op je kamer zetten, om half 7 gaan we eten.' Ik knikte. 'Loop maar met Theodor mee.' Theodor pakte mijn koffer vast en liep de keuken uit.

Na misschien wel 5 minuten door het enorme huis zijn gelopen komen we in een lange hal uit. Bij de laatste deur bleven we staan. Theodor gaf mijn koffer weer aan mij. 'Als je nog vragen hebt kan je het gewoon vragen, ik ben beneden.' Ik knikte en liep de kamer in. En sodeju deze kamer was nog groter dan onze oude woonkamer! Er stond alleen nog maar een enorm bed en een kaptafel. Waar moest ik mijn kleren dan laten? Heel langzaam liep ik de kamer in, nog steeds in shock. Toen pas merkte ik de twee deuren op. Voorzichtig opende ik de eerste deur. Het was er erg donker dus ik zocht het lichtknopje. Ik klikte het licht aan en... 'oh.. my... god... mijn eigen badkamer!?' Ik slaakte een kreetje van plezier. Het kamertje was niet heel groot, maar zeker wel mooi. Ik sloot de deur weer en opende de tweede deur. In tegenstelling tot de vorige kamer, ging dit licht wel gelijk aan. Opeens stond ik midden in een enorme kledingkast, zonder ook maar een kledingstuk. Mijn kleding zou niet eens een kwart van deze kamer vullen, laat staan de hele kamer! Ik liep de kast uit en plofte op het bed neer. Was ik aan het dromen ofzo? Ik kneep mezelf in mijn arm. 'Au!' Niet aan het dromen dus. Ik kon het gewoon niet geloven. Thuis kon ik hier alleen van dromen... thuis! Ik had beloofd een berichtje te sturen! Ik opende de groeps-app die we hadden gemaakt voordat ik weg ging, zodat ik niet de hele tijd individueel hoefde te appen.

Summers cutiees:
Summer: hey guys ik ben aangekomen, het is niet te geloven hoe groot en mooi dit huis is!!😵😵
Jaydon: lucky you! Ik zit op een kamer met een jongen die stinkt🙃🖕

Ik wilde net iets terug sturen, als ik opeens geface-timed wordt door Vera.
'Hey gurll laat je kamer zien!' Ik moest lachen. Vera komt ook zo random uit de hoek soms. 'Nou hier heb je mijn enorme bed..'

Oh god ik kom te laat voor het eten! Ik kijk op mijn telefoon. Vijf voor half zeven.. (18:25) ik heb nog 5 minuten! Ja vijf minuten is best lang, maar niet als je de weg niet wist in dit enorme huis. Ik rende zowat de gang uit en kwam terecht bij een splitsing. Links of rechts? Ik keek naar rechts en zag net iemand de hoek om lopen. Ik besloot ook naar rechts te gaan, achter het persoon aan. Ik ging het hoekje om, maar zag niemand meer. Jeezh het was hier net een doolhof. Ik keek om me heen en kon me weer herinneren waar ik was. Ik liep een stukje vooruit en zag daar een eindelijk de trap naar beneden. Ik liep de trap af en stond in de woonkamer. Ik liep de woonkamer door en stond voor de twee grote deuren van de keuken. Dit was het moment waar ik voor het eerst mijn pleeggezin te zien zou kregen. Ik keek op mijn telefoon, (17:29). Wauw dat had ik nog best netjes gedaan. Ik pakte de deurklink vast en deed de deur heel voorzichtig open. Aan de keukentafel zaten, Ella en tegenover haar nog een jongen van rond de 18 die heel erg op Ella leek. 'Hey Summer kom zitten.' Ik ging nog snel even mijn handen wassen en liep daarna naar de lege plek naast Ella. 'Ella, dit huis is echt super mooi!' Ik begon een stukje vlees dat om mijn bord lag in stukjes te snijden. 'Dankjewel lieverd. Dit is trouwens mijn zoon, Lorenzo. Lorenzo, dit is Summer waar ik je over vertelde.' Hij keek me vriendelijk aan. Ik zag nu pas dat deze jongen zeker niet lelijk was. Ella onderbrak mijn gedachtes. 'Mijn man, Ricardo, en mijn andere zoon, Giovanni, konden helaas niet bij het eten zijn.' Ik knikte. 'Heeft u nog een zoon?' Ella schudde haar hoofd. 'Och schat ik zei dat je geen u hoefde te zeggen, dan voel ik me zo oud. En ja, Giovanni is de oudste.' Ik knikt en nam een stukje van het vlees. 'En Summer wat vind je van New York?' Ik slikte het stuk vlees door en keek Ella aan. 'Super mooi, ik heb ook al twee meisjes ontmoet op het vliegveld. Ze vroegen of ik morgen met hun mee de stad in kon, alleen als dat goed is natuurlijk.' 'Natuurlijk vind ik dat goed kind, het leek me ook leuk om een keer samen te gaan shoppen, want ja Lorenzo en Giovanni vinden dat nooit echt leuk met hun moeder.' Ik moest lachen en keek Lorenzo's kant op, die ongemakkelijk in zijn salade zat te prikken. 'Ik heb alleen niet zo veel geld meer.' Ik keek beschaamd naar mijn bord. 'Oh lieverd doe normaal! Je kleren betaal ik voor je, ik ben tenslotte degene die wilde shoppen.' En Ella knipoogde daan me. 'Oh nee het hoeft echt niet hoor.'

Het was ondertussen al negen uur geworden. Ik had al meer dan twee uur met Ella gepraat. Het was een super lieve en zorgzame vrouw. We waren nu samen de vaatwassen aan het inruimen. 'Dus morgen ga je afspreken en overmorgen gaan we dus shoppen?' Ik knikte. Ella had me toch overtuigd om te gaan shoppen. Je kast moet toch ooit gevuld worden kind, had ze gezegd. 'Ik ben stiekem toch wel een beetje blij met nog een meisje in dit huis, ik heb nog nooit zo veel met Lorenzo gepraat als met jou.' Ik glimlachte. 'Nou, goed om te horen. Vind je het erg als ik weer naar mijn kamer ga? Ik ben best wel moe van de vlucht en heb nog een paar dingetjes die in uit moet pakken. 'Tuurlijk niet, ga jij maar je dingetjes doen.' Ze knipoogde naar me. Ik liep de keuken uit, de trap op. Oh god waar moest ik ookal weer heen? Uhhm ik denk links. Ik liep links de hoek om en kwam weer bij de lange gang terecht waar mijn kamer zat, dacht ik. Ik opende de laatste deur. In plaats van dat ik in mijn kamer was, stond ik in Lorenzo's kamer. Hij deed zijn spelletje op pauze, draaide zich om naar mij en keek me vragend aan. 'Hoewel ik het erg vind dat er zo een mooi meisje in mijn kamer staat, zou ik het wel fijn vinden als je klopt.' En hij knipoogde naar me. Volgens mij was ik nu nog roder dan een ongestelde tomaat. 'Uh.. s-sorry verkeerde kamer.' Hij glimlachte naar me. 'Je bent schattig als je rood bent.' Als ik nog roder kon worden, was ik dat nu zeker weten. 'Uh dankjewel.. ik ga dus weer ehm ja doei..' ik pakte de deurklink vast en wilde net weg lopen. 'Hey Summer, ga je zo wat doen?' Oh mijn god. Dit meen je niet? 'Niks..?' Zijn glimlach werd nog groter. 'Netflix and chill?' Ik rolde met mijn ogen. 'Kom op, het was maar een grapje, gewoon Netflix kijken dan?' Ik dacht aan Alex, met hem keek ik ook altijd Netflix.. 'Nee bedankt, misschien een andere keer.' Lorenzo draaide zich weer om. 'Als je je bedenkt, ben ik hier.' Ik deed de deur dicht en liep naar mijn kamer.