Son of the bitch {B2}

{31}

"Μαμα;" Ρώτησα απορημενη κοιτώντας το άτομο που βρισκόταν μπροστά μου και με έσφιξε στην αγκαλιά της

"Κορούλα μου είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχη και με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω πριν δω τον μπαμπά να πλησιάζει απο πίσω της

"Αυτό είναι δεν πάει άλλο θα έρθεις να ζήσεις με εμένα στην δεν γίνεται αυτό θα τρελαθω δεν είναι άξιος ο πατέρας σου συνέχεια σε χάνει" την άκουσα να ανακοινώνει και είδα τον μπαμπά μου να ξεφυσαει

"μα μα εδώ είναι η ζωή μου μπαμπά πες κάτι" φωναξα στο τέλος και κοίταξα τον μπαμπά μου να ανασηκώνει τους ώμους τους

"Ίσως έτσι είναι καλύτερα και ίσως επιτέλους καταφέρεις να ξεχάσεις αυτόν τον αλήτη η μητέρα σου για ΠΡΏΤΗ φορά έχει δίκαιο" είπε και η μάνα μου τον κοίταξε δολοφονικά

"ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΕΤΕ" φωναξα εκνευρισμένη και ετρεξα πάνω αρχίζοντας να κλαίω

Δεν θέλω να φύγω δεν θέλω να αφήσω τον Δημήτρη γιατί όλο αυτό πρέπει να είναι τόσο δύσκολο

Υποσχεθηκα στον Δημήτρη πως δεν θα τον αφήσω ποτέ

Δεν θέλω να τον αφήσω...

Ότι και να γίνει εμείς θα τα πολεμήσουμε όλα και θα είμαστε επιτέλους μαζί καθυσηχασα τον εαυτό μου για ακόμη μια φορά και άκουσα την πόρτα μου να ανοίγει

"Αγάπη μου Σκέψου το είναι μια καινούργια αρχή και για σένα θα σου αρέσει θα είσαι μαζί μου και επίσης θα έρθει και ο αδελφός σου" είπε και γελασα ειρωνικά

"Εδώ και τρεία χρόνια που ήσουν ε; δεν πρόκειται να έρθω μαζί σου μαμά εδώ είναι η ζωή μου και δεν πρόκειται να τα αφήσω ολα πίσω και να έρθω να μείνω μαζί σου συγγνώμη" είπα και την είδα να στέκεται όρθια ξεφυσωντας

"Πολύ καλά λοιπόν αφού δεν θες με το καλό θα γίνει με το ζόρι δεν σε είχα ρωτήσει θα έρθει να μείνεις μαζί μου απο σήμερα κιόλας απο ότι βλέπω η βαλίτσα σου είναι ήδη έτοιμη να θυμάσαι πως το κάνω για το καλό σου" είπε και με αυτά βγήκε ξανά απο το δωμάτιο αφήνοντας με να σπαραζω

Για άλλη μια φορά η μοίρα δεν ήταν με το μέρος μου

Ποτέ δεν ήταν

Συναντησε με στο πάρκο σε 5 λεπτά

Έχουν αλλάξει τόσα πράγματα απο τότε που γνώρισα τον Δημήτρη έμαθα να αγαπώ αλλα έζησα και την θλίψη

Για πρώτη φορά νιώθω πως αφήνω την καρδιά μου
σε αυτό Το μέρος

Η απάντηση δεν άργησε να έρθει και ετρεξα κάτω βγαίνοντας αθόρυβα απο την πόρτα μην με καταλάβουν κατευθυνόμενη στο πάρκο

Όταν έφτασα εκεί είδα τον Δημήτρη να περιμένει και ετρεξα πάνω του δίνοντας του μια σφικτή αγκαλιά

"Τι έγινε μωρό μου;" ρώτησε περίεργα και ξεφυσισα

"Τίποτα καλό δεν κρατάει για πάντα οι δρόμοι μας χωρίζουν μωρό μου αλλά ελπίζω κάποια μέρα τα μονοπάτια να μας φέρουν ξανά ο ένας στον άλλο" είπα μιλώντας με γρίφους και με κοίταξε ερωτηματικά

"Φεύγω μωρό μου πάω να μείνω με την μαμά μου είναι μία ώρα δρόμος απο εδώ εκεί που θα μένουμε και δεν θα μπορώ να έρχομαι να σε βλέπω συχνά αλλά μην με περιμένεις γίνε ευτυχισμένος"

"Αποκλείεται δεν σε αφήνω να φύγεις" είπε και κάθισε στο παγκάκι βάζοντας το πρόσωπο του μεσα στις χούφτες του

"Αν δεν σε ξανα συναντησω θα μπορώ να πω πως έχω μάθει και δει την αγάπη και νιώθει τόσο ωραία" είπα αρχίζοντας να κλαίω και γυρισα για να τον δω να κάνει το ίδιο

"Αυτό δεν Μπορεί να είναι αντίο" είπε και τον πλησιασα δίνοντας του ένα απαλό φιλί στα χείλη

"Και όμως αυτό είναι το αντίο μας" είπα και με κοίταξε πριν με κλείσει στην αγκαλιά του σφικτά

Το αντίο μας.....

Χευ τερατακια μου😈😁

Τι μου κάνετε;😈 το στορυ δεν τελείωσε ακομα😉

Ψηφιστε και σχολιαστε αλλιώς να έχετε ένα παιδο να σας ακολουθεί παντού😢

Ερώτηση: να κοιμαστε μόνο νύχτα ή  μόνο μέρα;

Μέρα και όλη την νύχτα  να είμαι ξύπνια #ουαου😢

Μεχρι το επόμενο

Ββ αγάπες μου😍😘

-Η μαμά τέρας που λογικά πάει να κοιμηθεί

-σε αγωνία σας άφησα πάλι χεχε😢