MUTLULUĞU TESADÜFLE YAKALAMAK

DAVETSİZ MİSAFİR

Şaşkınlığımı hala üzerimden atamayarak kapının pervazına tutundum. Yatağın içindeki Aziz miydi? 

    İnanamıyordum üzerimde sadece bornoz ve yatağımda bir adam vardı. Arkası dönük bir şekilde ,düzenli nefes alış verişlerinden anladığım kadarıyla uyuyordu. Şu anda yapmam gereken yanımdaki vazoyu alıp kafasına geçirmekti ama içimdeki Sevda beni engelliyordu. Bornozuma daha fazla sarılarak güçlükle yatağın diğer tarafına yürüdüm. Yaklaştıkça yüz hatları daha da belirginleşiyordu. Doğru tahmin. Aziz.

     Ne! Bir dakika üzerinde hiçbir şey yoktu. Çarşaf o mükemmel karın kaslarının altındaydı sadece. O kadar güzel ve huzurlu uyuyordu ki saatlerce onu izleyebilirdim.

     Kendine gel Sevda. O şerefsizin burada olmaması gerekiyordu. Özellikle de bu haldeyken. Bornozun kemerini sıkılaştırarak yanına yürüdüm. Şiddetli bir şekilde ‘’Senin ne işin var burada? Hemen defol bu evden !’’ diye bağırdım. Sesimin bu kadar gür çıkması beni bile korkutmuştu. Benim tepkime karşılık olarak sadece gözlerini araladı birkaç saniye bana doğru baktıktan sonra sırtını döndü çarşafı kafasına kadar çekti ve sadece ‘’Üzerini giyin öyle konuşalım’’ demekle yetindi. 

     ‘’Bir saniye, bir saniye. Sen benim yatağımda çırılçıplaksın bu sorun değil ama benim üzerimde bornoz olduğu halde konuşmanı bozuyorum öyle mi ?’’

     ‘’Bak ne kadar da zekisin görmeyeli zekan da artmış. ‘’Bu söze karşılık kafasının altındaki yastığı çekip çıplak sırtını yumruklamaya başladım. Ama o kadar kaslıydı ki darbelerim onu sarsmaktan başka bir işe yaramıyordu.

     Birden ani bir hareketle beni yatağın diğer tarafına attı. Şaşkınlıktan öylece kalakalmıştım. Daha sonra yanıma iyice yaklaştı. Vücudu bedenimde bornozun örtmediği ne kadar yer varsa hepsiyle temas halindeydi. İçinde bulunduğum durum beni her ne kadar rahatsız etse de onun kokusunu içime çekmeyi özlemiştim.