Sere
I am not quite sure about life. They were times most of us, humans, filled fabrications of a succulent fruit kept blinding our tastebuds--tricking us into believing that real conflections we've chosen to--seize us more than bland illusions.
Truth hurts, so is reality.
Hindi sa lahat ng oras ay masaya ka. Ang sabi nga ng pumanaw kong lolo, ang buhay ay parang gulong. Sometimes you're at the top, and sometimes you're set at the bottom. Kaya nasasabi nilang ang buhay ay hindi patas. It's not always fair.
Pero doon tayo matututong tumayo sa sarili nating mga paa at harapin ang problema. You can conquer it. Just don't chicken out.
The class was dismissed awhile ago, but I'm still here outside wandering around. Naririnig ko ang malakas na halakhakan ng mga nakapaligid sa akin. Minsan naiisip ko, paano pala kung idaan ko nalang ang lahat ng problema ko sa saya? Maaari bang maibsan ang sakit sa aking dibdib?
After a period of time, in the end I'd still be drowning in misery. So why bother?
"Xana!"
Napapikit ako ng mariin nang marinig ang boses ni Damon sa likod ko. Nakalimutan kong nais niya palang kausapin ako. Should I pretend na hindi ko siya narinig nang tawagin niya ako?
His heavy footsteps seems tricking my ear, he's getting closer and I can't help but to anticipate his arrival.
Marahan niyang ipinatong ang kamay sa aking balikat at hinarap sa kanya, "Mag-uusap pa tayo 'di ba?"
His sweat from his forehead glisten as the rays of the sun hit him. He looked exhausted but despite that, he's still grinning widely at me. Look how enticing is this view.
"I forgot."
"Come on, let's eat. My treat! Mamaya ka nalang umuwi." hinila niya ako pero nagmatigas ako. Umiling siya at pumalatak.
"Please?" he looked at me with his pleading eyes. "Just this once, kapag hindi mo nagustuhan, hindi na ako uulit. Promise."
Without comtemplating anymore, I nodded.
Napatingin ako sa kamay niya, he's holding my wrist tight enough. Sinisiguradong hindi ako makakawala sa hawak niya. Nagpatianod na lamang ako nang hindi nagrereklamo. Wala namang mawawala sa pagsama ko sa kanya, 'di ba?
Minsan lang naman.
"What do you want to eat?" lumingon siya sa akin.
Saglit akong napatda at napatitig sa kanya. The wind make his hair more unruly and I was tempted to run my fingers onto it. How does it feel like to touch him?
Oh my gosh. What the hell am I thinking?
I cleared my throat.
"Kahit ano," hinila ko ang kamay ko at umayos ng tayo. He snickered, "So, you're just like any other girls. Laging sagot ay kahit ano."
"Let's see kung ang kahit ano ay kakainin mo," tumaas ang kilay niya tila ba hinahamon ako.
"Bring it on, Damon."
Ngumisi siya at muli akong hinila. Hindi ko alam kung saan kami pupunta pero sa ngayon hahayaan ko muna ang sarili ko na sulitin ang oras na ito kasama siya.
"It that all you've got?" nang huminto kami ay sinuyod ng paningin ko ang mga pagkain na nasa harapan namin. Full of carbs, and sweets. More on ihaw ihaw, like barbecue, isaw, dugo, and tokong. Ofcourse, together with a pasta, and some ice creams.
"Ubusin muna, bago kumuda." humalakhak siya at ginulo ang aking buhok.
I missed these kind of foods. Ngayon lang muli ako makakatikim ng mga ganto, kadalasan kasi ang mga kinakain ko nalang ay galing sa canned goods and convinience stores.
