het dagboek [ afgelopen...soort van...idk ]

5 (4,5,10)

Lief dagboek,

Amerika was geweldig! Ik heb het zooo gezellig gehad met mijn familie, even was ik al m'n zorgen vergeten. Ik had het zo leuk, ik kreeg gewoon weer hoop, het gevoel dat alles nog goed zou kunnen komen. Toch bleef ik heel de vakantie denken aan mijn automutilatie ( het officieel Nederlands woord voor selfharm) , ik bleef verlangen naar het mesje in mijn armen en benen. Maar de laatste paar dagen in de V.S bedacht ik me dat ik er gewoon maar moet ophouden, ik had al 3 weken niet gesneden en alle littekens waren allemaal bijna onzichtbaar, dus ik zou het gewoon kunnen. Doordat ik weer hoop had, had ik het idee dat ik dingen op school ook weer kon veranderen. Zorgen dat ik weer gelukkig word, oppeens had ik voor alles een oplossing.

Toen ik eenmaal weer terug op school was werkte mijn plan, ik voelde me niet meer zo opgesloten, ik voelde me weer helemaal op mijn gemak bij Esmee en Hailey, en ik kon me weer focussen op de lessen. Alles ging goed, en gelijk voelde ik niet meer de dwang om me te snijden, ik dacht echt dat het niet meer nodig was. De 2e schooldag ging alles nog steeds goed, maar viel een klein beetje in mn oude routine terug, maar ik voelde me nog steeds goed.

Tot ik thuiskwam.

Ik had weer een argument met mijn ouders over school, en BAM, daar was het weer, als een klap in mn gezicht, ik voelde me te min, dom en alleen.

Voordat ik naar bed ging moest ik het gewoon doen, en zo gebeurde het. Ik sneed mezelf weer. Het voelde zo fijn, na al die tijd voelde ik weer eens de verlossing van de pijn. ik had al iets van 3weken niet gesneden, ik had een lach op mijn gezicht toen ik het mesje tegen mijn huid aan voelde.Bij de eerste snee merkte ik niet eens dat ik aan het snijden was, die snee was het diepste dat ik ook gesneden heb, en ik merkte het niet eens! Daarna lette ik weer op en zette meer sneden in mijn huid, maar oppeens kon ik alleen maar denken aan het nummer 7. Ik weet niet waarom maar ik kon alleen nog daraan denken, daarom zette ik ook 2 keer het nummer 7 in mijn been.

Het is nu al een paar dagen later, en ik heb goed nagedacht over mijn acties.Ik ga mezelf nooit meer snijden. Ik hoef niet aan mezelf te bewijzen dat ik het nog kan, maar juist dat ik ook zonder kan, dat ik sterk ben.

Alle mentale pijn moet ik maar leren verdragen.

veel liefs,

Jade Rivers