Love in the Apocalypse

Ongepland bezoek

Hij had de jongen al in zijn armen, tegen zijn borst. "Dit is echt vreemd. Beloof me dat je dit aan niemand verteld, Ol." zei hij ongemakkelijk. Ik snoof om zijn reactie. Maar dat vond hij niet grappig. Zijn gelaat veranderde naar het Daag-me-niet-uit-of-je-krijgt-er-spijt-van-gezicht. "Ik beloof het!" zei ik voordat hij echt kwaad werd. Maar toch moest ik er nog altijd om lachen.

Ik nam nog wat spullen mee die we wel konden gebruiken en propte het in de rugzak. Toen ik en Jason naar buiten strompelde versteende we allebei tegelijk. Overal rond het winkeltje stonden verhongerde zombies.

Mijn ogen werden vochtig. Ik klemde mijn kaken op elkaar om de tranen tegen te houden maar het was te moeilijk. Ik sloeg met mijn handen op de houten vloer. Vechtend tegen de pijn die hij had veroorzaakt.

Het voelde alsof ik hem kwijt was, maar hij is er nog. Dat is het ergste. Ik zal hem nog altijd zien.

Ik trok mijn knieën tegen mijn borst en sloot mijn ogen, vechtend tegen de opdringerige tranen.

De zombies waren opzoek naar een lekker hapje. Ze konden bloed ruiken vanop een grote afstand. Ze waren hier omdat ze het bloed roken van de jongen zijn gewonde been. Ik blikte snel naar Jason. Hij knikte traag. "Onthoud: steek ze in hun hersenen, want dat is het enige dat nog leeft."beval hij. De eerste zombie spurtte op ons af. "Zorg jij dat de jongen in veiligheid blijft. Anders veranderd hij ook nog in een zombie." Schreeuwde ik boven al het lawaai dat de doden maakten. Hij knikte paniekerig. De eerste zombie had me bereikt. Het was een vrouw met bruin haar, hoewel, zo was ze vroeger toch. Ik staarde in haar rode ogen. Ze bekeek me afwezig, alsof ik een lekker stuk steak was, bleu gebakken natuurlijk. Ze was sneller dan ik verwacht had en greep mijn pols vast, klaar om haar tanden erin te zetten. Ik kapte haar hand eraf met het kleine zwaard dat Jason me gaf. Ik stak in haar hoofd, op de plaats waar haar hersenen zaten. Ze zakte neer voor mijn voeten. Terwijl er vijf andere op me afkwamen zocht ik naar het geweer in mijn jaszak. Toen ik het uit mijn zak haalde liet ik het gefrustreerd vallen op de grond. Shit! Ik dook naar de grond, om het op te rapen. De vijf doden stonden al rond me. Ik zag een in flits Gale die wegzakte in de grote groep met zombies. Ik werd bang!

Jason was op tijd om me te redden. Hij schoot op de bende. Bij allen recht in hun hersens. Jason kwam naar me toegelopen, net zoals de ander grote groep doden. We schoten allebei naar hen, maar er waren er te veel. We konden ze niet tegen houden met ons tweeën. We waren niet sterk genoeg. "Ik heb een plan!" Schreeuwde Jason tegen me. "Breng de jongen achter het gebouw en breek het raam van de winkel achteraan kapot!" beval hij. "Ik kan je toch niet achter laten, Jason." zei ik bezorgd. "Doe het, Ollie!" brulde hij.

Ik liep naar de jongen, die er lag als de schone slaapster. Ik deed zijn arm rond mijn nek en probeerde hem te verslepen. Man, wat was hij zwaar. Gelukkig was de achterkant van het gebouw niet zo ver. Ik nam het geweer om het raam kapot te breken. Want ik had de koevoet van Jason niet bij me. Weer vlogen de scherven in het rond. Ik hoorde de jongen kreunen achter me. Ik hurkt naast hem neer. Hij opende zijn ogen. Ze waren helder blauw, ze deden me denken aan de zee. Eindelijk was de schone slaapster ontwaakt, maar dan wel zonder een kus. "Blijf hier liggen, We komen je straks terug halen." beval ik aan hem. Ik weet niet waarom ik dat zei, alsof hij weg zou lopen met zou een ernstig gewond been. Snel sprintte ik terug naar Jason die nog altijd schoot op de doden.

"Heb je mijn T-shirt mee, die ik om de jongen zijn been heb gewikkeld?" vroeg Jason. Had hij dat ook gevraagd? "Ga het dan halen, Olivia. We hebben bloed nodig." beval hij als hij mijn gezicht zag. Ik zag de vele zombies alsmaar dichter komen. "Nee, daar hebben we de tijd niet meer voor." riep ik. Ik nam mijn zwaard uit mijn zakken en bekeek mijn armen. Zoveel pijn kan het toch niet doen? Bijtend op mijn tanden korf ik met het zwaard in mijn beide armen. Ik had het onderschat, het deed vreselijk veel pijn. Het bloed stroomde van mij. Dat was wat ik wou.

Jason staarde me aan alsof ik een gek was, maar hij knikte toch. "Loop zo snel mogelijk door de winkel en zorg dat de zombie je achterna gaan en kruip dan door het raam naar buiten." zei hij gehaast. Ik sprintte al naar de deur. "Olivia, wees voorzichtig en zorg dat ze je niet te pakken krijgen." drukte hij bezorgd uit. Ik knikte. Toen ik terug naar de zombies keek, zag ik Jason niet meer. Olivia, vertrouw hem! Mijn bloed maakte een druppend spoor op de grond. Ik zuchtte. Alle doden kwamen tegelijk op me af. Hun reukvermogen was beter dan dat van de mens.

Ik spurtte door de winkel heen. Ik zag het raam dat ik daarjuist kapot klopte, het was hoger dan verwacht. Ik wist zelf niet of ik er door geraakte. De zombies achter me wouden allemaal op het zelfde moment door de smalle deur, dat zorgde voor een opstopping en dus ik had voorsprong. De doden waren heel snel en dus zaten ze nu al achter me aan. Shit!