Your Pov
Isa, dalawa, tatlo - nakatingin ako sa aking paanan na mabagal na umuusad. Dalawang araw rin ang lumipas at ngayon lamang ako lumabas ng bahay. Medyo nakakapanibago nga ang sikat ng araw na tumatama sa aking balat. Tumingala ako at sinubukan itong tignan. Subalit, wala pang limang segundo ay agad na akong nasilaw at bumaba ng tingin.
May nakatayo sa aking harapan. Alam kong mayroon ngunit dahil sa biglaang liwanag at pansamantalang nagdilim ang aking paningin.
Sino siya?
Unti-unting luminaw ang aking paningin at nakita kung sino itong nakatayo sa aking harapan.
"Dino," aking bulalas.
His presence paused my pace. Ang aming mga mata ay direktang nagtititigan. Ito ay tingin na hindi nangangahulugan ng simpleng mga salitang tulad ng: 'Hello,' 'Hi,' o 'Kamusta ka?' It means more than that. The reflection in our eyes shows question like; 'What happened to us? At ang tanong na iyon ang muling nagbalik ng ala-ala na nangyari dalawang araw ang nakalilipas.
[flashback:
Ilang beses akong nagmakaawa na sila ay tumigil. Pero patuloy ang mga estudyanteng babae na ito na ako ay pagkaisahan.
They pulled my hair, kicked me and spit on me like a rag.
Wala akong magawa kundi umungol sa bawat hampas na kanilang binibitawan.
Sa gitna ng hapdi ay naalala ko ang aking kaibigan. Dino were always get bullied. How hurt he was, how scared he is, how pathetic he think he was, I understand it all. Cause I am feeling it, now, that I am the one who gets it.
Sa mga oras na ito, nananalangin ako na dumating siya at ako ay tulungan.
Until I saw him! I saw Dino standing from afar, watching how these girls beat me. I cry for help, no voice but it was coming from my eyes. Sumasalamin ang pagsaklolo sa bawat luhang pumapatak mula sa aking mga mata.
Ngunit . . .
Gumuho ang aking natitirang pag-asa, nanikip ang aking didbdib nang makita ko kung paano ako tinalikuran ako ni Dino at iwan ng nag-iisa] end of flashback.
Matapos ang araw na iyon, ngayon lamang uli kami nagkita.
"Bakit?" Isang salita na bumasag sa katahimikan. " Bakit hindi mo ako tinulungan Dino? Iniwan mo ako. HInayaan mo akong tratuhin na parang basahan. Akala ko ba magkaibigan tayo? Ginawa ko ang lahat para protektahan ka. Pero bakit? Bakit hindi mo ako nagawang samahan?!"
Hindi ko napigilan ang luha na muling tumulo mula sa aking mga mata. Lalo na nang muli kong masaksihan kung paano niya ako tinalikuran.
"Just," I sobbed, " say sorry. Please Dino. Just say sorry and lets forget what happened," I plead.
Dahan dahan niya akong nilingon. Hindi siya sumagot at tanging patak ng mga luha lamang ang kaniyang isinukli.
Umiiyak siya. Umiiyak siya. Umiiyak siya at nasasktan din.
He looks away and start to walk. Lumipas ang ilang minuto at napagtantong ako'y nag-iisa na lamang sa sa gitna ng daan, tulala at wala sa katinuan.
One step, "Ahhhhh," I breathe in. Two step, "Haaaaaa," I breathe out. Sino ba si Dino sa buhay ko?
I rubbed my eyes before lifting my head. Parang nag-replay ang lahat ng pangyayari habang inaalala ko ang mga nakaraan namin; ang araw kung kailan kami unang nagkita, ang araw na inalok ko siyang maging kaibigan, ang araw na hinawakan niya ang aking kamay at ang araw kung kailan niya ako hinalikan.
