Chapter Four

6 1 0
                                    

White. Everything is white. Kahit malabo ang paningin ni Wonwoo, naaninag niya parin ang kulay ng paligid niya. Kahit naguguluhan parin siya, kinapa niya ang salamin niya when someone handed it to him.

Agad niya itong sinuot. And when he saw the one who gave it to him, agad siyang namula. All what happened that night flashed back. The silly kiss and him passing out.

Umiwas siya agad ng tingin. The guy smiled.

"Okay na ba ang pakiramdam mo? Sabi ng doctor mas kakailanganin mo ang pahinga at malusog na pagkain. You can stay here and get nourished."

Wonwoo frowned. Bakit sobrang bait ng lalake na 'to sa kaniya? He didn't even know his first name. This is maybe the 4th time they saw each other. So why?

"Asan ako? I still need to do something... I'm going—ugh."

Napaupo ulit si Wonwoo ng saglit na mandilim ang paningin niya. The guy helped him get back to a comfortable position. He heard the guy clicked his tongue.

"Pati katawan mo sumusuko na sa katigasan ng ulo mo. Just stay here, Jeon Wonwoo."

Sabi ng lalake. Napatingin si Wonwoo sa kaniya, pain is still visible on his face.

"Jeon Wonwoo? You knew my name?"

Tanong niya. The guy chuckled.

"So, that's your name? Wonwoo."

Sabi nung lalake. Wonwoo scoffed and lean back looking away. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang maramdaman. Thankful or pissed? Pero mas nanaig ang pagiging pikon niya sa lalake.

"The doctor said  you'll be fine if you can have a proper amount of sleep and proper nutrition."

Sabi nung lalake. Wonwoo looked at him.

"I'm going to have that. Uuwi na ako. Kailangan ko pang tapusin ang thesis ko."

Wonwoo stubbornly said. Tumayo si Wonwoo though he felt light headed. Panay lunok din siya dahil sobrang pagod na talaga siya. He just want to lay down all day. Pero, alam niyang hindi pwedeng mangyari yun kasi marami pa siyang dapat gawin.

His thesis and the idea formulation.

Mingyu just looked at him doing his things, testing how long can he be stubborn with that weak and fragile body. Wonwoo is really stubborn, yun na ang unang fact na alam ni Mingyu without the help of any private investigator.

"Where's my clothes? My bag? My sneakers?"

Tanong ni Wonwoo sa kaniya. Mingyu pointed his things inside a big paper bag. Naglakad si Wonwoo papunta run.

He shut his eyes forcefully to bring his senses into right accord bago minulat ang mga mata just to have almost fall again, but just like what happened before, the guy caught him.

"I know I'm good at catching but it won't be any better if you kept on falling like that. Paano kung wala ako sa tabi mo at nahulog ka sa iba?"

Wonwoo turned into a blinking doll, with that blush on his cheeks and haulted breath. Hindi niya mapigilan ang sarili niya na hindi maalala ang halik na nangyari.

The guy helped him into the hospital bed once again. Wonwoo kept on looking down. Hindi niya magawang tignan ang lalake. He is embarassed to the max.

"Would you listen at least? Hindi na kaya ng katawan mo ang restrain okay? Just rest."

Sabi nung lalake. Finally, he got the courage to face the guy.

"This is my body. I can tell when I can't and I can. And I still can. You don't understand me at all, okay? I need to go home. Kapag hindi mas lalong lala ang sitwasyon ko."

the feeling•meanieTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon