the feeling•meanie

Chapter Five

The clock struck 5 and it rang.

Napakurap si Wonwoo dahil sa medyong pagkakagulat. He forced to shut his eyes and sat up slowly.

Kinuha niya ang salamin niya at sinuot ito. He didn't waste another second and grab his clothes for day. All green. And went to his bathroom.

Lumabas siya sa C.R niya at bihis na siya. Sinuot niya ang green sneakers niya habang pinapatuyo ang buhok niya gamit ang towel. Inaantok parin siya pero kailangan niyang pumasok ngayon.

He enter his kitchen and grab a coffee and a loaf. It took him a whole 5 minutes at tapos na siya. He prepared everything.

Kinuha na niya ang bag niya at pinatay ang ilaw. When he opened his door, napakurap siya ng makita niya si Kim Mingyu sa labas na pakatok na sa pintuan niya.

Pareho silang napatingin sa isa't isa. Wonwoo frowned.

"What are you doing here?"

Tanong ni Wonwoo. Mingyu pouted. Inirapan lamang siya ni Wonwoo bago lumabas. Umatras si Mingyu para magkaroon ng space si Wonwoo. Wonwoo locked his room.

"Kumain ka na?"

Tanong ni Mingyu sa kaniya. He turn his head to look at Mingyu.

"I already did. Male-late na ako."

Sabi ni Wonwoo at naglakad. Mingyu walk beside him. Naka-uniform pa ang mokong.

"Tinakasan mo ako kanina."

Napatingin si Wonwoo kay Mingyu. Pero ng mapansin niyang nakatingin din pala sa kaniya si Mingyu, umiwas na lamang siya at binilisan ang paglalakad.

"Grabe ang pag-aalala ko sa'yo kanina. Akala ko may kumidnap na sa'yo kasi sobrang cute mo."

Napahinto si Wonwoo habang nakaawang ang bibig niya. Liningon niya si Mingyu at nakangiti ito sa kaniya ngayon. Naramdaman na naman ni Wonwoo ang pag-init ng mukha niya kaya naglakad na siya ng mabilis hanggang sa makalabas siya.

"Diba malayo ang school mo rito? 5:30 na. Baka ma-late ka."

Sabi ni Mingyu. Nakasunod parin pala ito. Hindi siya pinansin ni Wonwoo at mas bumibilis lamang ang paglalakad nito.

Hindi naman bago kay Wonwoo ang ma-late eh. Late lang siya sa pagpasok pero wala pa namang Prof. Normally, late ng 30 minutes ang mga Prof niya. Kaya, nakakahabol parin siya kahit nilalakad niya lang.

"Hindi ka pa nagdi-dinner. Baka mapano ka. Saluhan mo ako, Jeon Wonwoo."

Sabi ni Mingyu. Pasalamat si Mingyu at walang hood ang sweater paws na suot niya ngayon. Kahit wala pang ginagawa si Wonwoo maliban sa paglalakad, pakiramdam niya sobrang pagod na niya. Sobrang insensitive talaga ng Kim Mingyu na yun.

"Kung ayaw mo akong saluhan, ihatid na lang kaya kita? Baka kasi bigla ka na lang mahimatay dyan eh."

Huminto si Wonwoo sa paglalakad at nakangiting liningon si Mingyu. Inakala ni Mingyu na papayag na siya but he shouldn't take Wonwoo lightly

"Listen Kim Mingyu, ayaw ko ng tulong mo okay? Kung wala kang magawa sa buhay o bored ka na masiyado, hindi ko na problema yun. Sobrang dami na ng problema ko at wala akong balak na dagdagan iyon. Please... Leave me alone. Piss off."

Saad ni Wonwoo at naglakad na palayo not even waiting Mingyu to respond. Naiwan naman si Mingyu sa gitna ng daan habang tinitignan si Wonwoo papalayo.

Mingyu smiled bitterly. Hindi rin niya maintindihan ang dahilan kung bakit ginagawa niya ito. Kung gugustuhin niya, pwede niya naman talagang tantanan si Jeon Wonwoo.